‘Bij zijn ouders gedraagt mijn vriend zich als een verwend kind’
‘Sinds we samenwonen verandert zijn gedrag naar mij ook.’
‘Als ik mijn vriend tegen zijn vrienden hoor, of tegen collega’s, tegen onze buren en zelfs tegen de mevrouw achter de kassa van de supermarkt, dan hoor en zie ik een volwassen vent. Dat mag overigens ook wel voor iemand van bijna vijfendertig. Maar zoals hij zich soms tegen mij gedraagt… Snauwen om niks, schelden als iets ook maar even tegenzit, ongeduldig als hij me vraagt om bijvoorbeeld iets aan te geven en het niet snel genoeg naar zijn zin gaat. Toen we elkaar net kenden zag ik die kant van hem nooit. Het is eigenlijk pas sinds we samenwonen dat zijn gedrag veranderde. Ik heb er al een aantal keren wat van gezegd. Dat ik geen zin heb in een relatie met een puber. Dat ik gevallen ben op een man met manieren en niet op een nukkig kind en dat ik niet weet of ik met hem verder wil als hij zich niet weet te gedragen. Soms mompelt hij een ‘sorry niet zo bedoeld’. Steeds vaker komt er niet eens meer antwoord.
Bij zijn ouders maakt hij er helemaal een potje van. Daar was hij altijd al een beetje het verwende prinsje, maar dat prinsje heeft tegenwoordig meer weg van een strontvervelende aso. Vooral zijn moeder moet het ontgelden. Laatst vroeg ze heel normaal en heel aardig hoe het op zijn werk ging. Met opgetrokken neus, gefronste wenkbrauwen en dichtgeknepen ogen snauwde hij alleen maar: ‘Hoezo?’ ‘Hoezo? Je moeder vraagt gewoon hoe het op je werk gaat.’ Zijn moeder gebaarde met haar wijsvinger voor haar mond dat ik hem maar moest laten.
Na die avond heb ik tegen hem gezegd dat ik dat gedrag niet oké vind, heel gênant zelfs en dat ik mijn respect voor hem dreig kwijt te raken als dat niet verandert. Daarbij snap ik het niet. Want hij wéét zich heus wel te gedragen. ‘Kijk maar hoe je met je vrienden omgaat.
Tegenover hen houd je toch wél je fatsoen? Hoezo dan niet tegen je moeder, en tegen mij?’
De stilte die viel duurde ongemakkelijk lang. ‘Ik moet hierover nadenken.’ Pas na een paar dagen kwam hij erop terug. Hij is bang is dat zijn vrienden hem de rug zullen toekeren als hij onaardig is. Dat zijn collega’s hem laten vallen. Maar zijn ouders zullen dat nooit doen.
‘En ik dan?’ vroeg ik. Hij zei dat hij de boodschap wel had begrepen en dat hij eraan wilde werken omdat het voor hem ook niet oké voelt om zo naar te doen tegen de mensen die hem het meest aan zijn hart gaan.
Als er één manier was om mijn respect weer voor zich te winnen dan was dit ‘m wel. Het gaat goed met ons. Steeds beter. We hebben het zelfs voorzichtig over kinderen gehad. Al zijn we het er wel over eens dat er dan grenzen gesteld moeten worden. Zijn ouders zouden hem een dienst bewezen hebben als zij dat ook gedaan zouden hebben, denkt hij.’
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
