Ben je nog wel iets als je niet meer werkt?
Wat ben je als je niet meer werkt? Ik heb er eens goed over nagedacht en ik ben eruit. Benieuwd of je het met me eens bent.
Op de laatste pagina van het boek dat een oud-collega net geschreven heeft, las ik onder haar naam ‘hoofdredacteur’. Ik meende toch zeker te weten dat ze al een flinke tijd geen hoofdredacteur meer is, ik was namelijk bij haar afscheid, dus appte ik even: ‘Jij bent nog steeds hoofdredacteur lees ik.’ Misschien had ik iets gemist en was ze intussen weer ergens anders begonnen. Het is natuurlijk een heel leuk vak, dus leeftijd hoeft geen reden te zijn om te stoppen. Maar zo zat het niet. Het antwoord: ‘Ja. Wat anders? Ik moet toch íets zijn?’
Meteen sloeg ik aan het mijmeren en dacht ik aan die meneer in de USA, die ik via een wederzijdse kennis heb ontdekt. Hij heeft een podcast-serie genaamd ‘I used to be somebody’ Sinds hij z’n bedrijf heeft verkocht heeft ie al heel wat mensen geïnterviewd. Sommigen zeggen dat ze hun hele leven willen blijven werken, anderen pakken het anders aan. Vooral die titel, ‘I used to be somebody’, intrigeerde me. Dat je dus na je pensionering in een soort zwart gat terechtkomt, omdat je ineens ‘niemand’ meer zou zijn. Is het niet sowieso een vergissing om je hele bestaan, en je persoonlijkheid in het bijzonder, te ontlenen aan je baan?
Ik heb het ook altijd al vreemd gevonden als mensen zich een bepaalde air aanmeten omdat ze een ‘belangrijke’ functie hebben. Doe normaal, dan doe je al gek genoeg. Die moet ook gewoon naar de wc op z’n tijd, dacht ik dan maar. Misschien dat deze rare periode ons extra met de neus op de feiten heeft gedrukt, want in the end lopen we in bepaalde omstandigheden allemaal tegen dezelfde soort problemen aan.
Als je je hele bestaan ontleent aan een functie zit je lelijk op je neus te kijken als die baan stopt. Dat moeten we natuurlijk niet hebben, dus daar kun je maar beter op voorbereid zijn. En natuurlijk kun je altijd nog wel ‘iets’ zijn, je kunt zelfs heel veel ‘ietsen’ tegelijkertijd zijn. Goeie kok, goeie tuinier, goeie wijnproever, goeie regelaar, goeie mantelzorger, goeie vriend, goeie buur, goeie tante en zo verzin ik er nog wel een paar. Alles bij elkaar ben je dan toch nog steeds een ‘iemand’, als je het mij vraagt. Ook in je baan trouwens. Daar kun je ook maar beter een iemand zijn, dan een iets. En als je echt niet zonder werk kunt, dan doe je toch gewoon nog werk-achtige dingen. In het tempo en op de manier die bij jou past.
Mijn conclusie
Je bent sowieso in de eerste plaats ‘iemand’ en door je werk kun je ook nog allerlei ‘ietsjes’ aanleren. Maar een ‘iemand’ zijn blijft altijd belangrijker. Daar heb je je hele leven wat aan. Ondertussen natuurlijk wel zorgen dat je tussen je oren jong blijft.
En dan sluit ik m’n relaas van vandaag af met een mooie uitspraak van iemand waar ik altijd al fan van ben, Sophia Loren:
‘There is a fountain of youth: it is your mind, your talents, the creativity you bring to your life and the lives of people you love. When you learn to tap this source, you will truly have defeated age.’
Zo. Die kunnen we in onze oren knopen.
Liefs en een fijne week,
Franska
Door: Franska
