Ben ik nou de enige die dit vindt?
Wat een luxe om hierover te zeuren. Dat is het eerste dat ik denk bij een berichtje over het nieuwste album van Kinderen voor Kinderen. (Leuk hè. Dat bestaat nog steeds en er worden nog steeds heel geinige, soms lekker dwarse liedjes op gezongen.)
Jochem Myjer is een van de tekstschrijvers en hij had in het liedje Reis mee! geschreven overijs en pizza eten op vakantie. Fijn even geen ‘spruitjes of hachee’. Niks mis mee, toch? Nou, daar denken de Nederlandse gezondheidsfreaks heel anders over want zij vinden dat Jochem kinderen met deze teksten aanzet tot ongezond eten. Waardoor kinderen obesitas kunnen krijgen.
Het moet niet gekker worden! Het Amazonegebied staat in brand en je maakt je druk om een kinderliedje? In Jemen woedt nog steeds een burgeroorlog, maar daar hoor ik niemand meer over. Aanslagen in Nieuw-Zeeland, schietpartijen in Amerika, dat is toch zeker veel belangrijker? Of is dit allemaal teveel de ver-van-mijn-bedshow? Buiten het zicht en dus niet interessant om je eigen leven in het juiste perspectief te zetten?
Of hebben wij het hier in Nederland soms veel te goed? Iedere dag een boterham op je bord. Bij de één wat dikker belegd dan bij de ander, maar toch. Die boterham ligt er wel. We hebben ook allemaal een dak boven ons hoofd. Als dat nodig is krijgen we een uitkering. En onze gezondheidszorg behoort tot de betere van de wereld. Duur, maar je wordt wel geholpen. En toch zeuren we. Over de verkeerde rij bij de supermarkt, over de files en het weer. Over elkaar en over zoiets onbenulligs als een kinderliedje. Zeuren alsof ons leven ervan afhangt. Ik vind het me toch een luxe!
Maar ik kan er ook wat van hoor. Vraag maar aan mijn pubers. Waarom ze nooit iets mee naar boven nemen dat op de trap ligt te wachten. Waarom niemand de hond uitlaat, terwijl zij dat beest toch ook wilden. En heb ik eindelijk bruine benen, gaat het van de week weer regenen.
Zo, nu ben ik klaar met zeuren. Iemand nog wat gezelligs te melden?