Ben ik een culturele paria?
Zelf vind ik heus dat ik goede smaak ‘geniet’.
In ieder geval waar het mode betreft ken ik de zwiepjes van de zweep. En oh ja, ik studeerde ook nog eens een druilerige dinsdag kunstgeschiedenis, dus ook in dat gebied houd ik me wel overeind. Maar ik vind nu ineens allerlei zaken leuk waar heel Nederland blijkbaar van walgt.
Five Live heb ik met plezier (en veel herkenning) gekeken, maar ik was blijkbaar de enige. Ik durf het bijna niet eens meer te zeggen want het is een gehoon en gespot van heb ik jou daar.
Dan is daar Blonde, de biopic over Marilyn Monroe. Ik vond hem prachtig gemaakt, maar ook dat mag ik niet meer zeggen want het is gefictionaliseerde biografie en er zijn dus blijkbaar allerlei dingen aan toegevoegd die niet hebben plaatsgevonden of zouden hebben plaatsgevonden, want ik was er niet bij. Maar de makers van de film ook niet.
Toen ik studeerde keek ik graag naar Goede Tijden, Slechte Tijden. Vloeken in de kerk was minder erg dan in de collegezaal zeggen dat om 20:00 uur RTL 4 aan stond. Ook was ik fan van de interviews van Ischa Meijer. Toen ik dat tijdens een praktijkcollege zei, verslikte iedereen zich in hun automatenkoffie. Maar dat, lieve mensen, is achteraf een levensles gebleken. Want toen Ischa overleed, werd hij ineens door al mijn studiegenoten aangewezen als de grote meesterinterviewer. Zeggen dat dit een paar jaar daarvoor toch iets anders lag vond ik flauw, maar ervan geleerd heb ik wel. Gewoon uitkomen voor je mening. Hoog en laag ontmoeten elkaar in een zalig midden. Mijn midden. Zo.
Door: May-Britt Mobach
