‘Mijn zwagers naderende dood en mijn vriendin C’s verdriet zijn onder mijn huid gekropen en zoals dat altijd gaat met verdriet, heeft het zich aan oud verdriet vastgeklampt tot een nare kluwen die ik even niet meer weet te ontwarren.
In een moment van zwakte belde ik daarom mijn lief, maar nog voordat hij goed en wel zijn naam had uitgesproken had ik al spijt. Het leek leuker dan het was tussen ons, in het begin, maar het gaat ‘m echt niet worden. Mijn zwager had gelijk toen hij zei dat ik voor de hoofdprijs moet gaan.
Daags na de dag die ik voor mezelf tot het definitieve einde tussen Anna Maria en haar lief heb benoemd, ben ik naar de verfwinkel gefietst en heb ik mijn slaapkamer ossenbloedrood geschilderd – wat toe nu toe goed bevalt. Toen ik de verfrommel opruimde had ik zowaar een geluksmomentje te pakken en de gedachte dat ik dat helemaal aan mezelf te danken had, maakte het nog net iets gelukkiger. Eventjes dan. Want na twee dagen in mijn ossenbloedrode slaapkamer bekroop me ongewild toch weer de vraag hoe lang ik hier nog in mijn eentje zou gaan doorbrengen.
In weer een moment van zwakte – het tweede in een week al – schreef ik me daarom in op een datingapp. Hoewel ik altijd heel stellig heb beweerd hier nooit van mijn levensdagen aan te beginnen, toch een super vermakelijke bezigheid met alle potentie om verslavend te worden. Er zijn in twee dagen al meer hunks voorbijgekomen dan in de laatste jaren bij elkaar waardoor ik swipend naar bed ga en ook swipend weer opsta. Op dag drie besluit ik tot een date met een snuiter die zich Jan43 noemt. Hij stelt voor om naar mijn huis te komen omdat we volgens de app op kruipafstand van elkaar verkeren, maar de kroeg lijkt me toch een betere optie en dat is het ook. Want als ik Jan43 binnen zie komen weet ik niet hoe snel ik hier een einde aan moet breien – alleen al vanwege zijn gebit zit hier geen muziek in en dan heb ik het over zijn accent nog niet eens gehad.
Onderweg naar huis duik ik weg in de kraag van mijn jas. Alsof ik die belachelijke blind date van daarnet daardoor ongedaan kan maken. In het voorbijgaan zie ik een man zijn pas inhouden. Onwillekeurig kijk ik zijn kant uit. ‘An?’ hoor ik hem zeggen. Er is er maar één die mij An noemt en die stem zou ik ook uit duizenden herkennen.’
Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.
