Ankie zou gezworen hebben dat ze nooit tot zoiets laaghartigs in staat was
‘En toch gaf ik deze vrouw een enorme por en schold ik haar ook nog de huid vol toen ze viel.’
‘Straal negeren, was mijn motto, want deze mevrouw is niet goed – en dan bedoel ik echt niet goed. Ze woont bij mij in de flat en scheldt alles en iedereen verrot en klaagt voortdurend, ook als er niemand is die het horen wil. Reuma, auto-immuunziekte, slecht ter been en nog een hele riedel aan gebreken. Nadat ze me een paar keer de huid had vol gescholden – ‘vuil kreng met die klotekerel van je’ en meer van dit soort opbeurende teksten – ging mijn hond naar haar blaffen. Bang van haar geworden en mij willen beschermen. Heel keurig hield ik het vol: hond bij me houden, haar geen enkele blik waardig keuren en al helemaal niets zeggen. Je zou zeggen dat het kwartje op een dag moest vallen en het schelden zou stoppen, maar helaas.
Vorige week stond ze pontificaal in de deuropening waardoor ik er niet langs kon. Op die grote aangepaste schoenen waarmee ze door de buurt waggelt stond ze me daar als een standbeeld de weg te versperren. Wat te doen, vroeg ik me af. Omdraaien en de lift weer naar boven nemen? In plaats daarvan vroeg ik haar of ze van plan was om daar te blijven staan.
‘Ja!’ Dat was alles wat ze zei.
Als dit was wat ze wilde, dan kon ze ‘m zo krijgen. Misschien had ik me te lang lopen verbijten. De maat was in ieder geval vol en het putje liep over. Ik had mezelf heel even niet meer in de hand. Om haar te kunnen passeren moest ik haar een duw geven, dus dat deed ik en niet zachtzinnig ook. Eerlijk gezegd gaf ik haar een por. Ze wankelde, ze gilde, ze verloor bijna haar evenwicht en stuitte wat onhandig op een muur. Ik draaide me alleen nog even om om tegen haar te zeggen dat als ze me dit ooit nog durfde te flikken, ze ook nog een klap voor d’r kop van me kon krijgen en dat ze het vooral ook nooit meer in haar botte harses moest halen om nog ooit het lef te hebben tegen me te praten.
Ik stond daarna te trillen op mijn benen en dat bedoel ik letterlijk. Dagen ben ik erdoor van de leg geweest dat ik me tot zulke praktijken heb laten verleiden door een patiënt, een vrouw die niet goed is en die er blijkbaar alles voor over heeft om aandacht te krijgen. Was ik dit echt? Ja dat was ik echt en ik was niet trots op deze versie van mezelf.’
Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Ankies naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
Door: Redactie Franska.nl
