Franska.nl

Andere kinderen

 

‘De mens lijdt het meest van het lijden dat men vreest’ was een van de vele wijze lessen van mijn grootvader. 

 

Dat gold ook voor mij wat betreft Flo en andere kinderen. Want daar ben ik best een beetje bang voor geweest; Accepteren ze haar? Sluiten ze haar buiten? Lachen ze haar uit?

 

Op het strand gebeurt het vaak. Flo monstert aan op een trampoline waar een plukje kinderen salto’s aan het oefenen is. In haar K3-jurk en een Sesamstraat-scène met Aart en Ieniemienie reciterend is ze – zachtst gezegd – een opvallende verschijning. Wat er dan gebeurt, kan ik inmiddels uittekenen. Elleboogjes worden tegen elkaar aangetikt, er wordt gewezen, gegiecheld. Mijn lief vindt vaak dat ik het moet laten gaan; als íemand er geen last van heeft is het Flo, en de reacties van die kinderen, wat kunnen die ons schelen?

 

Toch moet ik en wil ik. Voor Flo, maar ook voor de kinderen. Misschien zie ik het als mijn kleine, nederige taak om hen te vertellen dat niet iedereen uit hetzelfde, op het oog perfecte malletje stapt. Dat Flo een beetje anders is. Aan de buitenkant groot, maar in haar hoofd nog een kind, vandaar. Meestal valt er dan even een stilte. Er worden schouders opgehaald en er wordt verder gespeeld. Met Flo.

 

Deze zorg had ik me kunnen besparen. Als Flo meegaat om onze andere meisjes naar school te brengen, wordt ze als een mascotte geknuffeld en bewonderd. Ook door de stoere jongens uit groep 7.

 

Mocht ik nog twijfelen of andere kinderen haar wel velen, dan kwam het officiële bewijs van acceptatie een paar maanden geleden. We hadden een fotoshoot voor een nieuw platform dat we zijn begonnen. Drie vriendinnen met hun kinderen togen naar onze studio op een zondagmiddag om ze allemaal op de foto te zetten. Ik twijfelde of ik Flo mee zou nemen. Was het niet te druk? Liep ze niet in de weg? Zou ze er wel blij van worden? Zoals zo vaak strooide mijn geliefde weer wijze woorden: ‘Als het niet gaat, brengen we haar toch naar huis?’

 

Het is niet gelukt Flo op de groepsfoto te krijgen, zo druk was ze met knuffels, de stapel papier uit de printer en natuurlijk ook met de redactie-snoeppot.

 

Toen vriendin D. ’s avonds haar zoontje in bed legde, zei hij: ‘Mama, mag ik iets vragen?’ Hoe dat werkte bij een bevalling, wilde hij weten. ‘Kun je dan vlak voordat je gaat bevallen tegen de dokter zeggen dat je liever een gehandicapt kindje wilt?’