Altijd al een hekel gehad aan onze minister-president?
Ga naar Facebook en wens hem dood, zou ik zeggen.
Hoezo? Omdat dat mag. Heb je nu een hekel aan mij omdat ik dit zomaar neerpen? Ga naar Facebook en leef je uit. Ook ik ben volgens Facebook namelijk een ‘publieke figuur’ omdat journalisten, net als politici, op alle niveaus tot de groep zogenaamd ‘bekende figuren’ horen die door Facebook vogelvrij zijn verklaard – je bent een publiek figuur als je 100.000 volgers hebt óf weleens in het nieuws bent geweest, dus dat is een lekker rekbaar begrip. Je mag dus alles tegen me roepen – wat overigens niet wederzijds is als jij niet tot de groep publieke figuren hoort. Al stelt Facebook wel als voorwaarde dat je me niet mag ‘taggen’ want dat zou ‘opzettelijk blootstellen’ zijn, hetgeen ze wat te ver gaat. Waarom jij niet en ik wel? Omdat Facebook ruimte wil bieden voor discussie en daarbij hoort nu eenmaal dat mensen die in het nieuws zijn vaak kritisch becommentarieerd worden.
Publieke figuren en beroemdheden mogen overigens niet geconfronteerd worden met berichten waarin gewone gebruikers de verwensingen ‘prijzen, vieren of belachelijk maken’, wat hier gelijkgeschakeld wordt aan taggen, en juist daar ligt de grens omdat bij taggen sprake is van ‘opzettelijk pijn doen’, meent Facebook. Kinderen onder de dertien jaar worden daarnaast heel ruimhartig door Facebook beschermd want die worden nooit gezien als publieke figuren. Zei ik nou dertien? Yep! Zijn kinderen van veertien, vijftien, zestien geen kinderen meer volgens Facebook? Of is een zieltje op die leeftijd al zodanig uitgehard en gepantserd dat het een doodverwensing kan hebben?
Mag ik even zeggen dat ook de gewone commentaren – dus ook de opmerkingen die me niet per se een nare ziekte toewensen of hopen dat ik het loodje leg – al best wel kwetsend kunnen zijn? En dat je – lees hier: ‘men’ of ‘ik’ – wel van heel goeden huize moet komen om al die al te erge bagger te kunnen pareren? Daarom kiezen heel veel publieke figuren er dus voor om die commentaren maar niet meer te lezen, in welk geval ze dus ook geen doel meer treffen en net zo goed niet gepost hadden kunnen worden. Daarbij: iemand out in the open voor rotte vis uitschelden en nare dingen toewensen is sowieso niet chique, dus waarom niet gewoon weer allemaal terug naar normaal fatsoenlijk doen zoals we dat ongetwijfeld allemaal van onze vaders en moeders geleerd hebben?
Bron: The Guardian/AD
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
