Als de werkelijkheid iedere film overtreft
Mijn dochters en ik hebben besloten van 2024 het jaar van de romantische films te maken.
We maken een lijstje van de mooiste romantische films die we maar kunnen bedenken, of die we op internet vinden, en gaan die samen kijken, zodat we uiteindelijk tot een nummer 1 kunnen komen.
Vorige week zaten we met elkaar te brainstormen. We komen best een eind: The Notebook, Gone with the Wind, Ghost, Titanic en natuurlijk Sissi. Nu hebben we die allemaal al talloze keren gezien, dus gaan we ook nog op zoek naar nieuwe, verrassende films (suggesties zijn welkom). Ons idee staat in ieder geval garant voor een heleboel avondjes op de bank met chocola en een dekentje. Een beetje snotteren is toegestaan, maar echt dramatische huisfilms doen we niet. Hatchi bijvoorbeeld, wat heb ik daar vreselijk bij gehuild. Haar naam was Sarah, ook zo een. Vanaf de eerste minuut tot aan het einde gesnotterd. Dat wil ik mijn meiden niet aandoen.
Maar soms is de werkelijkheid nog mooier dan een film. Deze week stierf Dries van Agt, voormalig premier van ons land. Ik had een zwak voor die man. Niet door zijn politieke overtuiging, maar omdat mijn vader fan van hem was. Als katholiek was het CDA op zich al een voor de hand liggende keuze, maar het belangrijkste voor hem was dat Van Agt uit Geldrop kwam, het dorp waar mijn vader was opgegroeid. Dat zorgde voor een onverbrekelijke band, vond hij, dus kon de Brabantse minister-president geen kwaad doen. En of hij het nu wel of niet eens was met zijn denkbeelden, hij stemde trouw op Van Agt.
Ze waren ongeveer even oud, maar Dries overleefde mijn vader ruimschoots. Die stierf al op zijn 76ste, Dries hield het vol tot zijn 93ste. Deze week overleed hij, op een zelfgekozen moment, samen met zijn Eugenie. Zeventig jaar waren ze getrouwd, hand in hand verlieten ze de wereld. Hoe mooi en romantisch is dat?! Samen een heel leven gedeeld, en niet zonder elkaar verder willen.
Daar kan geen romantische film tegenop.
