Allemaal naar de prikstraat
Steeds meer jonge zorgmedewerkers zoeken een andere baan. Zijn ze net een beetje ingewerkt, vertrekken ze naar de prikstraat van de GGD.
Voor de zorgmedewerkers in de wijk maak ik een diepe buiging. (Voor al die andere ook trouwens.) Want niet iedereen is in de wieg gelegd om iemand die je niet kent onder de douche te zetten, te helpen met in en uit bed te komen of steunkousen aan te trekken. Het is iedere dag weer een verrassing wat je achter de voordeur bij je cliënten aantreft en zeker als je piepjong bent en net begint is de wereld waar je dagelijks instapt een heel andere dan die van je vriendinnen die misschien een baan op een kantoor of in een winkel hebben.
Het is gewoon zwaar werk. Dat veel te weinig betaalt ook. Wat ik zo terug kan vinden in verschillende loonstaatjes op internet krijg je als startende zorgmedewerker in de wijk zo’n 12 euro en 94 cent per uur. Daarvoor start je in de ochtend al vroeg om bij de eerste mensen te helpen tot de middag. Zo’n beetje tussen 12 en 5 heb je even vrij en ’s avonds doe je nog een ronde. Dus eigenlijk ben je de hele dag en avond in touw.
Voor nog geen dertien euro per uur. Bruto!
Geen wonder dat heel veel jonge zorgmedewerkers zich aanmelden om in de herfst bij de GGD in de prikstraat te gaan werken. Zijn ze net een beetje ingewerkt, vertrekken ze alweer. Maar daar ligt het uurloon een paar euro hoger en als je berekent hoeveel meer je dan per maand verdient is de keuze snel gemaakt en te begrijpen. Want ook voor deze groep wordt alles duurder en is elke euro meegenomen.
Wel een beetje jammer voor al die mensen die de roosters moeten vullen en de cliënten die wachten op iemand die hen zorg kan geven. En ook voor de oude garde, de mensen die al jaren met hart en ziel hun werk doen en af en toe graag wat minder uren zouden willen maken, maar dat niet doen omdat hun zorghart nu eenmaal zo hard klopt dat ze er toch weer staan als er een extra beroep op hen wordt gedaan.
Ik snap die jonge zorgmedewerkers helemaal dat ze kiezen voor een baan waar ze meer kunnen verdienen, maar ik houd mijn hart vast voor de komende jaren als er steeds meer ouderen zorg nodig zullen hebben.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
