Nooit te oud om te leren
Vijftig worden is een mijlpaal, ontdekte Alice toen haar man dit jaar deze bijzondere leeftijd aantikte.
In januari werd hij vijftig. Vijftig is voor veel mannen een lastige leeftijd. Hoe hard er ook geroepen wordt dat vijftig het nieuwe veertig is, en veertig zelfs het nieuwe dertig, ondanks alle verzachtende woorden: als je vijftig wordt, is dat voor veel mannen een moment om bij stil te staan. Zo ook voor mijn man. Ineens werd er gereflecteerd. Even krabben op het hoofd: wie was hij geworden en was hij daar eigenlijk wel blij mee?
Nu is mijn man om op te vreten, zowel om te zien als in dagelijks gebruik en kwam zijn reflectiemomentje voor mij tamelijk uit de lucht vallen. Niet blij met jezelf? dacht ik, toen hij me daarover in vertrouwen nam. Zo’n leuke vent! Uitdagend werk, gezonde dochters, voldoende geld, een mooie vrouw: ik kon mij niet voorstellen dat hij niet blij zou kunnen zijn met zichzelf.
Maar dat was het allemaal niet, zei hij. Hij wilde er meer uithalen dan dat hij nu deed. Nog meer? dacht ik. Er zijn mensen die nog niet een kwart uit het leven halen van wat wij doen. Mensen die nooit verhuizen, of niet op vakantie gaan, of 25 jaar voor dezelfde werkgever werken. Bij ons is het iedere dag bal; hoeveel meer valt er te halen uit je leven? Maar dat bedoelde hij niet. Hij wilde dingen anders nu hij op de helft stond en hij had een bucketlist gemaakt. Een lijst met dingen die hij altijd al gewild had, maar waar hij nooit aan toegegeven had. Ik dacht aan een jongere vriendin, een motorrijbewijs, een maand in zijn eentje backpacken door India, of nog erger: een tijdje uit elkaar en ik zette mij schrap voor wat ging komen.
‘Ik ga op zwemles, want ik wil mijn zwemdiploma’s halen. A, B en C.’
Als kind had hij op zwemles gezeten, maar bij het afzwemmen was hij bevangen geraakt door de zenuwen, en zoals dat ging destijds, zakte hij voor het diploma. Ik zag het voor me; een klein bibberend zesjarig jongentje dat wel dapper genoeg was om af te zwemmen, maar zonder diploma naar huis was gefietst. Niet gelukt, niet gehaald. Kennelijk had hij nooit meer de moed gehad om te herkansen. Mijn hart brak een beetje bij die gedachte.
Deze week had hij zijn eerste zwemles bij juf Carola. Hij zwom met nog drie volwassen. ‘Jij kunt al voor je C-diploma,’ had ze gezegd toen hij mocht voorzwemmen. Maar zo is hij niet getrouwd, zei hij. Over twee weken gaat hij op voor z’n A. Ik denk dat ik dan sterf van trots.
Alice Binnendijk is journalist. Ze houdt van schrijven, fietsen, hardlopen en Netflix.
Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
