Ah, toe Stuur je me een fotootje ?
Beatrijs is zo blij dat het ge-Instagram, ge-Snapchat, ge-Facebook en ge-Whatsapp nog niet bestond toen ze puberde.
Alleen al om het teveel aan afleiding ben ik blij dat ik socialmedialoos door mijn puberteit fietste. Maar nu is uitgevlooid dat bijna de helft (!) van de middelbareschoolleerlingen weleens een verzoek krijgt een pikante foto van zichzelf naar een ander te sturen. En gemiddeld twee tieners per klas doen dat. We weten intussen allemaal dat zo’n foto binnen de kortste keren circuleert in de klas. In de lerarenkamer. Bij die stoffige buurman met negen poezen. Bij de hele afdeling Vleeswaren van je supermarkt. Bij iedereen die jij kent. En die je niet kent. Maar die jou nu – in al je kwetsbaarheid – goed kunnen bekijken.
Wat zou ik op die leeftijd gedaan hebben? Zou ik sterk in mijn schoenen hebben gestaan als mijn middelbareschoolvriendje om een Xaviera-Hollandertje (ja, uit die tijd kom ik) zou hebben gezeurd? En hoe sterk moest hij dan zijn om z’n verovering niet te delen met zijn hormoonrijke vriendjes? Ik moet er niet aan denken.
Maar niet alleen jonkies kunnen de camera niet weerstaan. La Paay deed deze week aangifte, lees ik in de gezelligste rubriek van de krant. Ze wordt gechanteerd. Iemand biedt wat foto’s en films van haar te kijk aan. Nou ja, niet zómaar fotootjes en films; ze staat erop in standjes hoe je VOORAL NIET door je kersverse schoonmoeder gezien wilt worden. En Patricia moet dus betalen. (Gaat ze niet doen, las ik dan ook weer, maar voor meer info hierover lees je zelf maar de rubriek Achterklap.)
Op welke leeftijd ook, of je nou toestemming hebt gegeven of niet: aan de haal gaan met mijn privéfoto’s, dat ga ík me niet laten gebeuren. Ik doe voortaan het licht uit.
Mij niet gezien.
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
