Er is sneeuw op komst, zegt Il Meteo. En niet zo’n klein beetje ook, dus ik loop mijn voorraden na. Ik heb sowieso altijd van alles op voorraad, want als je goed een kwartier van de winkels af woont, dan ga je niet alleen voor een pakje boter op pad. Eerst controleer ik of er genoeg brokken voor de honden en kat zijn, daarna duik ik mijn voorraadkast in. Als ik weet dat er genoeg in huis is voor een snelle pasta, dan is de koelkast aan de beurt. Want voldoende verse groentes, fruit, eieren, boter, yoghurt en gist is de aanvulling op mijn vriezerinhoud. Die hoef ik nu juist weer nooit te controleren, daar zit altijd genoeg in voor een kleine maand: soep, stokbrood, vlees, vis en verse pasta. Ook de houtvoorraad is niet geheel onbelangrijk, want mijn centrale verwarming is aangesloten op een grote openhaard.
En ja hoor, twee dagen later is het zover. Aiuto, ik ben ingesneeuwd! Nu moet je je even voorstellen, ik woon aan het einde van een Strada Bianca zoals ze dat hier noemen, ofwel een onverharde weg. De weg is ook nog eens behoorlijk steil dus ik kom daar nooit meer tegenop met mijn landrover als er een paar centimeter sneeuw ligt. De laatste keer dat ik ingesneeuwd was, duurde het twee weken! Gelukkig kan ik erg goed alleen zijn en verveel ik me niet snel. Fabrizio belt en vertelt dat hij ’s middags even met de sneeuwschuiver langskomt. ‘Heb je nog iets nodig?’, vraagt hij. ‘Ja!’, roep ik, ‘roomboter en nog wat eieren.’ Ik had net verlekkerd in het kookboek ‘De Banketbakker’ van Cees Holtkamp zitten bladeren en wat is er heerlijker dan je huis vullen met de geur van appeltaart en vers brood. ‘Perfetto, ci vediamo dopo’, zegt Fabrizio. Terwijl ik dit aan het schrijven ben voel ik een lichte trilling door mijn huis gaan en een half uur later een flinke trilling. Nee! Weer twee aardbevingen! Ik denk dan meteen aan de mensen daar, er ligt daar een pak sneeuw van een meter en het is snijdend koud buiten. Ik hoor dat het opvangcentrum in Amatrice al was bezweken onder de druk van de sneeuw. Ik hoop voor de mensen in het epicentrum dat het meevalt, dat ze huis en haard niet verliezen en dat er geen slachtoffers zijn. Gelukkig woon ik niet op schuivende aardkorsten en voel ik de beving licht tot wat zwaarder en kan ik blijven denken aan het bakken appeltaart en brood. Lucky me en het nummer van Daniël Lohues ‘Wie dut mie wat’ speelt door mijn hoofd.
