Ons hart is in NY
Caroline: Misschien is het op dit moment wel een van onze grootste nachtmerries: dat we zomaar, misschien wel tijdens een gezellige citytrip, overhoop gereden worden…
Natuurlijk was het ’t eerste wat ik vanochtend zag toen ik het nieuws checkte: de aanslag in New York. Man in pick-uptruck reed in op wandelaars en fietsers langs de Hudson River. Heel fijn stukje stad op steenworp afstand van Ground Zero, ik logeerde er ooit vlakbij, zie het voor me. Acht doden en elf gewonden. Meteen komt in me op: dat valt gelukkig mee. Om daar vervolgens nogal van te schrikken, want dat valt natuurlijk helemaal niet mee, dat is gewoon een drama: volstrekt onschuldige mensen zijn met opzet gedood door een IS-aanhanger… Zijn wapens bleken nep, zijn bedoelingen niet. De bloedigste terreuraanslag in de stad sinds 9/11.
Zijn wapens bleken nep, zijn bedoelingen niet, het is de bloedigste terreuraanslag in de stad sinds 9/11
Je kunt er maar beter niet te lang over nadenken dat het ons allemaal overal en op elk moment kan overkomen, dan heb je geen leven meer, het is té griezelig. Toch sluipt het er, na Nice, Berlijn, Londen en Barcelona, langzaam maar zeker in. Bij mij wel in ieder geval. Gisteren nog betrapte ik mezelf op de gedachte aan een aanslag omdat mijn dochter en haar vader dit weekend naar Rome gaan. Misschien is het op dit moment wel een van onze grootste nachtmerries: dat je nietsvermoedend over straat loopt en dat een of andere gevaarlijke gek precies op dat moment besluit om jou en je medeweggebruikers overhoop te rijden. Uiterst simpel en doeltreffend, want niemand zal, in dit geval, een pick-uptruck van doehetzelfzaak Home Depot verdenken.
Hoe erg is het als zoiets automatisch in ons opkomt? Dan hebben de terroristen ons toch precies waar ze ons hebben willen: voortdurend in angst. Dat we ons nergens meer écht veilig voelen… Onuitstaanbaar dat we dit niet kunnen stoppen.
De 29-jarige dader, Sayfullo Saipov uit Oezbekistan, ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis, hoor ik net op de radio. De verwachting is dat hij het overleeft. Hij zal zwaar gestraft worden. Helaas is dat een zeer schrale troost voor de slachtoffers en hun dierbaren.
Ons hart gaat naar hen uit.
Journalist Caroline Griep doet steeds weer een poging tot opgeruimd leven. Daar schrijft ze over. En over wat ze iedere dag tegenkomt tijdens haar ochtendwandeling door de media.
Fotografie portret: Dingena Mol, Haar & make-up: Astrid Timmer
