Aan alles komt een eind
Er komt zelfs een einde aan elk jaar.
Aan alles komt een eind. Aan jeugdigheid, regeringsperiodes, toneelvoorstellingen, films, concerten, ruzies, feestjes, alles. Er komt zelfs een einde aan elk jaar.
Dit jaar was behoorlijk extreem, en ik ben blij dat het morgen wordt afgerond. Ondanks alle onzekerheden voor 2024 ben ik toch blij dat ik nu een andere fase in ga. Vorige maand heb ik mijn laatste chemokuur gehad en nu begint het jaar van helen, hoop ik.
Na een jaar vol onderzoeken, ingrepen, operaties, chemokuren, immunotherapiën, angsten, inzichten, slechtnieuwsgesprekken en peptalk, kreeg ik tijdens medische afspraak nummer 135 mijn allerlaatste chemo toegediend. Als ik, net als kinderen met kanker, voor elke afspraak een kraal had gekregen, had ik nu leuk mijn tuin kunnen versieren. Ik heb dus niet stilgezeten het afgelopen jaar.
Of eigenlijk wel. Stilgelegen eigenlijk meer. En ook stilgestaan.
Letterlijk stilgestaan, omdat ik qua werk en intellectuele en lichamelijke conditie geen enkele ontwikkeling heb doorgemaakt. Alles is nog hetzelfde als een jaar geleden, of zelfs verslechterd. Ik heb op werkgebied veel ingeleverd, want de ziektewet bestaat niet voor zzp’ers. Jezelf niet profileren betekent dus geen opdrachten, en geen opdrachten betekent helaas geen inkomen.
Maar daar kon ik wel mee leven. Leven op zichzelf vond ik al meer dan genoeg. Ik leef mijn hele leven al zuinig, en dat de opbrengsten daarvan nu toch niet rechtstreeks naar mijn erfgenamen gaan, maar mijzelf nu nog iets opleveren, daar heb ik wel even bij stilgestaan.
Verder stond het werken aan een boek ook volkomen stil. Ik kon de afspraak om het te voltooien niet nakomen en daarom is die afspraak inmiddels in de prullenbak beland. Sterker nog: ik moet helemaal opnieuw beginnen, omdat het schrijven van een boek een raar proces is. Je komt in een soort flow, en die flow is in mijn hoofd nu onderbroken voor een andere, waardoor ik het contact met zowel de uitgever als de hoofdpersonen volledig ben kwijtgeraakt. Ook in dat proces zal ik weer opnieuw moeten beginnen.
Net als met het echte leven. Ik mag hopelijk opnieuw beginnen, in een nieuw jaar en met een nieuw lichaam. Bovendien gaan we te maken krijgen met een nieuwe regering, dus hoe mijn leven er straks uit zal zien; ik heb geen flauw idee.
Maar ik leef! Een grote hobbel is genomen en op dit moment wacht ik nog op wat laatste uitslagen en duim ik dat ik weer voorzichtig wat plannen mag gaan maken.
En dat ís me toch moeilijk.
Want wat wil ik wel en wat niet meer? Ik heb geen flauw idee.
Ik wil niet meer ziek worden. Dat is wel zeker. Maar daar heb ik weinig invloed op.
En ik wil me ook niet meer pijn laten doen door domme, onbeleefde, of verkeerd ingelichte mensen, dus sociale media ga ik ook verlaten. Hooguit ga ik daar nog eens stiekem kijken als daar alleen nog de mensen zijn overgebleven die elkaar pijn doen. Wellicht kan ik dan wel lachen om de ene trol die de andere bijvoorbeeld een ‘kankerhoer’ (of iets anders vrolijks) noemt. Maar ik denk het niet.
En verder? Verder ben ik dankbaar. Dankbaar voor alle lieve en opbeurende woorden van de Franska-lezeressen in het afgelopen jaar. Ik heb me erdoor gesteund gevoeld.
En ik wens jullie daarom allemaal een heel gezellige jaarwisseling en een goed 2024.
Blijf lief, blijf gezond en blijf lezen.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
