5 opvoeddingen waar je je niet schuldig over moet voelen
Als je een kind krijgt, wil je alles goed doen. Ik weet nog dat ik bij mijn eerste (de teller staat inmiddels op drie) dacht: zij is mijn blanco blad, bij haar ga ik alles goed doen. Zo dacht ik na over de eerste hapjes en probeerde daar een soort balans in aan te brengen waarvan ik dacht dat ze haar smaak optimaal zou ontwikkelen.
Ook bedacht ik allemaal dingen die ik niet meer mocht doen nu ik moeder was. Een slok nemen terwijl ik door de kamer liep bijvoorbeeld. Dat deed ik nogal vaak en dat vond ik veel te chaotisch. Een moeder moest controle en georganiseerdheid uitstralen. Als iemand mijn kind een snoepje aanbood, kromp ik ineen. Het idee alleen al. Suiker…
Inmiddels ben ik drie kinderen verder en ben ik behoorlijk afgedwaald van mijn originele plan. Wat zeg ik, ik ben op drift. Net als jij waarschijnlijk en wij gaan nu samen afspreken dat we ons er niet schuldig over gaan voelen.
1. Onderhandelen
Ik weet nog dat ik ooit het voorwoord van Esther Goedegebuure las in JAN waarin ze zich beklaagde over haar eigen beloningsgedrag bij haar kinderen. Ik was toen nog kinderloos en begreep het probleem niet. Voor wat hoort wat, zo gaat het toch in het echte leven ook? Kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. Inmiddels begrijp ik Esther wel omdat je gewoon wilt dat je kind iets doet ‘omdat jij het zegt’ (verdomme), en het voelt als een zwaktebod om ze te moeten verleiden met een beloning. Maar hé, als het werkt, werkt het. Laat het gaan.
2. Bij jou in bed
Mijn eerste kind heeft bitter weinig in een wiegje geslapen met als gevolg dat ze ons bed nog steeds (ze wordt volgende week 8…) als het hare beschouwt. Dat ging ik anders doen bij haar opvolgers en dat gaat een tijd goed totdat ze voelen hoe warm en gezellig het is in dat grote bed. En totdat we ’s avonds met z’n allen The Voice (of K3 zoekt K3) kijken en alle sexytime met je lief in een klap wordt overgenomen door gezinsgezelligheid met chocola en chips in bed enzo.
Ik heb me eraan over gegeven en bedenk me dat ze ooit de deur op slot doen en hun dagboeken voor me verstoppen dus tot die tijd geniet ik ervan.
3. Snoep
Ik heb het heel lang volgehouden om één kind suikerloos op te voeden. Een rijstwafel presenteerde ik als een gevulde koek, muesli was minstens zo lekker als cruesli en pakjes sap kwamen standaard van de biologische winkel. Op een gegeven moment dacht ik; waar bén ik mee bezig. Als iemand uitdeelde zou mijn dochter niets mogen hebben? Hou nou toch op zeg. Kijk, cola is echt een no go (alhoewel er heeeel soms bij hoge uitzondering wel eens een slokje uit mijn blikje wordt genomen) en je zult geen zakken snoep bij mij thuis aantreffen maar als ‘de meneer van de wijn’ met zijn geheime snoepbak aankomt, laat ik ze lekker gaan. En ja dan mogen ze ook een tweede. Bij ons thuis werd het keukenkastje een keer per week op vrijdag gevuld en ik ben ook redelijk gezond groot geworden. Dus. Laat het gaan. Kinderen die nooit snoep eten gaan vaak op een gênante manier los als ze ergens op bezoek zijn waar het wel mag. Wil je ook niet, toch?
4. Weg met die handel
Ik las een keer een column van Bastiaan Ragas waarin hij vertelde dat Tooske en hij ’s nachts als de kinderen sliepen op geheime speelgoedjacht gingen. Dan vulden ze een paar vuilniszakken en kieperden die bij het grofvuil. Niemand die het merkte. Topidee. Het lijkt wel of er elke week kindergear bijkomt. Kleurboeken, stiften, een bananenspringtouw bij de groenteboer, knuffels bij Albert Heijn, en alles is even belangrijk. Voor de kinderen dan. Maar het motto ‘wat niet weet wat niet deert’ indachtig ga ik ook zo eens per maand (meestal in die periode inderdaad) met grof geschut door het huis en kieper ik de hele bende zo hop de vuilnisbak in.
5. Knutselwerkjes weggooien
Nog steeds een heikel punt. Vooral als mijn dochter een tekening ziet liggen in de prullenbak. “Mam, er is iets ontzettend misgegaan. Je hebt per ongeluk een tekening in de prullenbak gegooid.” Zeggen dat ik het expres gedaan heb, daar ben ik dan te laf voor. Dus doe ik het stiekem. Want knutselwerkjes zijn bijna nog erger dan speelgoed. Het dijt met de dag uit en met alle respect en liefde voor mijn kinderen en hun knutselkundige juffen, het zijn niet allemaal hoogstandjes. Bovendien heb ik drie dochters. Ik kan het wel allemaal in dozen bewaren maar dan? Oplossing: maak foto’s. Dan heb je de herinnering maar niet de ruimte. Is ook een optie voor moederdagcadeaus al kan ik dat dus niet over mijn hart verkrijgen…
Door: May-Britt Mobach
