2019, het jaar dat mijn taille verdween
Wat was het kort en hevig, het jaar 2019. Het nieuwe jaar staat nog in de steigers, klaar om te beginnen.
Ook ik kijk terug op een bewogen jaar. De ene puber haalde in een maand tijd haar diploma en haar rijbewijs en is eigenlijk officieel puber-af. Die andere is bijna twintig, dus zo langzamerhand ben ik het moederkloeken wel aan het afronden.
En als ik naar mezelf kijk? Tsja. Dan zie ik een vrouw van middelbare leeftijd. Althans, dat zegt mijn paspoort. In het voorjaar werd ik vijftig en ik heb inmiddels een aantal maanden achter de rug om aan het idee te wennen.
Zal ik je eens wat verklappen… het went niet! Al helemaal niet als je de hele dag tussen al die jonge frisse koppies hier op de redactie zit. En waar ze zich druk om maken zeg. Ik lig af en toe helemaal dubbel. In mezelf dan natuurlijk hè.
Want ik deed precies hetzelfde toen ik vijfentwintig was hoor. Maar had iemand me toen niet even kunnen waarschuwen om me minder aan te trekken van wat anderen van me zouden kunnen denken? Boeien dat ik misschien twee ons te zwaar zou zijn. En, niet onbelangrijk, dat ik een beetje meer moest genieten van wat er was in plaats van wat er nog zou komen?
En daar zit ik dan. Drie keer knipperen met m’n ogen en ik ben vijfentwintig jaar ouder. Grijs, een bril, opnieuw een beugel, want weer scheve tanden. En een rug als een rollade. Het leven wordt er alleen maar beter op, maar niet heus!
Het was een mooi jaar 2019, het jaar dat m’n taille verdween…
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
