Franska.nl

Scandinavische week op Franska.nl en laat ik nou helemaal niets met Scandinavië hebben? Ik ben er nooit geweest. Toch scheelde het maar een haartje, of ik was in Zweden terechtgekomen. Tijdens mijn eerste werkvakantie in Kenia ontmoette ik Lars, een blonde Zweedse jonge god met humor. En Afrika-gek. Beter kon het niet worden. Ik viel als een blok voor hem. Anderen helaas eveneens en dat was me vaker overkomen. Ik mat me dus een houding aan van: denk niet dat ik ook maar één ogenblik geïnteresseerd ben in jou. Na een week zei een Engelse jongen: ‘Lars vindt het jammer dat hij geen contact met jou krijgt.’ Vanaf dat ogenblik ging ik ervoor. Hand in hand over de Keniaanse steppe wandelen in de maneschijn, zingen en dansen in de plaatselijke kroeg, samen een geit kopen voor het eten… wat kon er nog mis gaan?

Nou, van alles. Op een middag, tijdens de werkpauze onder de sausage-tree, vroeg hij hoe je stroopwafels maakte. Ik had géén idee. Lars had het jaar ervoor een stroopwafelijzer gekocht in Nederland. Toegeven dat ik het niet wist, in die romantische situatie? Ben je gek? Ik wilde graag overkomen als een werelds, maar ook huiselijk type. De liefde van een man gaat door de maag. (Hartstikke waar.) Ik wilde op alle fronten een tien scoren en ik zag me al in Zweden wonen in een knus houten huis. Rendieren, sledetochten en poolhonden met blauwe ogen. En een leuke blonde tweeling krijgen.

Ik dacht: hij gaat die stroopwafels van z’n lang-zal-die-leven toch nooit maken. Zou ik straks in Zweden wonen, dan maakte ik me die kunst wel op tijd eigen, nam ik me voor. Toen heb ik hem toch een batterij onzin op laten schrijven in zijn dagboek, te gênant. Hij was aandoenlijk blij. Na maanden op het Keniaanse platteland beloofden we elkaar brieven te schrijven om de periode tussen mijn komst naar Zweden in de kerstvakantie te overbruggen. Ai, wat deed het afscheid zeer. Bij thuiskomst vond ik zijn eerste brief. Wat ik hem nou toch voor een idioot recept had gegeven? Er klopte niets van. Als ik zo met de waarheid omging, dan was het nu klaar. Adieu. De eerste en meteen de laatste brief. Wat er gebeurd zou zijn als ik een talentvolle stroopwafelbakster was geweest, zullen we nooit weten. Maar nog steeds als ik streupweufels zie, denk ik aan die middag onder die Keniaanse sausage-tree met mijn zeer tijdelijke Zweudse leufde.