Franska.nl

Ik loop/lig/zit nog steeds te wennen aan dat rare getal 70 dat niet bij me hoort. Nog niet. Maar ja, dat vind ik. De tijd vindt iets anders. Op mijn verjaardag werd ik gewekt door mijn oudste kleindochter, die me belde voor ze naar school ging. ‘Nu ben ik hoogbejaard,’ vertelde ik haar, ‘en ze moeten voor me opstaan in de tram.’ ‘Maar jij gáát nooit met de tram’, was haar commentaar.

Man en ik hebben vorig jaar afgesproken dat we stoppen met elkaar cadeaus geven. Nu we midden in een ontspullingsfase zitten (woord bestaat niet, maar vanaf nu dus wel), moeten er niet nog meer spullen bij. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik vond het ook steeds lastiger om cadeaus te bedenken voor mensen zoals man, die alles al hebben. Ik hoor zelf ook bij de club van alleshebbers. Voor je het weet beland je in die enge cirkel van cadeaus die je krijgt en weer weggeeft aan degene van wie je ze kreeg. Onlangs gedaan dus hè? Te gênant. Geen cadeaus dus dit jaar.

Toen zag ik voor ons huis een auto staan. Potverdrie, altijd parkeren wildvreemde mensen gewoon in onze voortuin, terwijl er op straat plaats genoeg is. Ik schreef een briefje voor onder de ruitenwissers: ‘WAAROM parkeert u in onze tuin?’ Ik liep bozig op die auto af, was het gewoon mijn eigen auto. Jemig. Toch even langs de opticien volgende week. Mijn zeventig jaar oude ogen moeten het liefst ook de negentig halen.

Aan maffe dingen merk ik dat ik toch echt ouder ben dan gevoelsmatig (rond de veertig).  Bijvoorbeeld als ik denk dat ik een dooie muis zie liggen in de badkamer en dat het dan een vlok pluis is uit de droger. En ik kan niet meer tegen al dat jachtige en neurotische geblaat op de televisie. ‘Ga snel naar www punt weetikveel punt nl.’ Waarom moet dat snel? En waarom schreeuwen ze er zo bij? Daar hebben wij, bejaarde babyboomers (en wij zijn met heel veel) helemaal geen zin in. In snel.

Mijn inkoopbeleid wordt ook zo klunzig. Wie heeft er nu vier pakjes paneermeel, allemaal aangebroken? Vul voor paneermeel nog honderd producten in en jullie weten hoe het met mijn bejaarde keukenkasten gesteld is. Een troost is dat mijn zus, minder bejaard dan ik, dat ook doet. Van alles minstens vier kopen. Opdat je nooit zonder zit. Belachelijk. Wat moet er toch van mij worden als ik echt hoogbejaard en ook dement word? Komen jullie me dan opzoeken in het verzorgingshuis en liedjes met me zingen?