Franska.nl

Ik kom haar tegen, beide armen vol met winkeltassen. Ik vraag haar of ze lekker heeft lopen shoppen. Ze antwoordt dat ze ‘eindelijk weer eens haar kast had opgeruimd’ – denk een walk-in closet ter grootte van een flinke slaapkamer – en dat ze daardoor ‘eindelijk weer eens kon zien wat ze nog nodig had’. Ik zeg dat ik mijn kop erom durf te verwedden dat ze helemaal niets nodig had. Ik denk dat ik dat mag zeggen omdat ik uit ervaring spreek. Niet qua walk-in closet, maar qua jezelf ervan overtuigen dat er iets is wat je écht nog nodig hebt.

Ik kom haar tegen, met aan haar arm twee uitpuilende tassen van de Bijenkorf waar op dat moment de Drie Dwaze Dagen woeden. Ik vraag haar of ze geslaagd is. Ze antwoordt dat ze die schoenen en die dekbedovertrekken en die trui en die jas ‘onmogelijk voor dát geld kon laten liggen’. Ik zeg dat ik dat snap en hoewel die Dwaze Dagen mij net iets té dwaas zijn, is de kick van het koopjes scoren mij niet vreemd.

Er is meer dan eens onderzoek naar gedaan en als we de studies mogen geloven wordt de ernst van koopverslaving amper erkend, gaat het om grote aantallen verslaafden (een onderzoek uit 2003 noemt alleen al in ons land een aantal van bijna één miljoen) en is het overgrote percentage daarvan vrouw (de percentages lopen in meer dan één onderzoek op tot wel 90%).

Je te buiten gaan en meer geld uitgeven dan verstandig is, overkomt de beste. Maar voor sommigen is kopen net zo verslavend als drugs. Materialisme en een laag zelfbeeld zouden de twee belangrijkste oorzaken zijn. De ‘high’ na een aankoop is bij een verslaafde sterker dan bij een niet-verslaafde. De duur ervan korter en de kans spijt te krijgen van de aankoop groter. Want een koopverslaafde gaat zich niet beter voelen door een aankoop. Sterker: het is nooit genoeg, want dat is de essentie van de verslaving en daarom gaat een verslaving zelden vanzelf over en is professionele hulp nodig (therapieën te over!).

Met een broek over mijn arm kom ik mezelf tegen in de spiegel van een paskamer. Bij de kassa twijfel ik nog even over de prijs. Dan zeg ik tegen mezelf dat ik heel hard gewerkt heb de laatste tijd en dat ik die broek echt heb verdiend.

Ben ik er blij mee? Check! Ben ik na een paar dagen nog steeds blij? Check! Dan ben ik niet verslaafd maar doe ik gewoon wat heel veel vrouwen graag doen: zichzelf verwennen met kleding. En als je bedenkt dat de mannen die zichzelf graag verwennen dat met auto’s of gadgets doen, dan vallen wij nog wel mee. Toch?