Morgen gaat het gebeuren
Flo gaat naar ‘de nieuwe Wollewei’. De aftelkalender met pictogrammen hangt op het keukenraam.
Flo wijst er naar. Vrijdag is het feest, dan is het weekend en maandag… maandag ga ik naar de nieuwe Wollewei.
Zo is het. Wat Flo niet weet, en ik wel, is dat de nieuwe Wollewei op de locatie is van haar vorige school. Een plek met lieve juffen, maar ook de plek waar ze minder gelukkig is geweest. Dat, dat vertel ik nog wel. Maar nu niet. Nu is alles feestelijk. Zaterdag lopen we door de stad. Haar zus heeft balletles en in de tussentijd doen wij ons vaste rondje. Drie kaasvlinders bij de bakker (en dan hopen dat de moeder van vriendin R. aan het werk is), paling en Hollandse garnaaltjes bij de viskraam op de Botermarkt en, vooruit, nog heel even langs de speelgoedwinkel voor iets leuks. “Onder de tien euro, hè, mama.” Meestal loopt Flo met een surprise-ei naar buiten, maar vandaag draalt ze bij het K3-vak. Die jurk. Paars met blauw. En met twee cheerleader-pompons er bij. Die jurk. Dat is me wat. Als ze hem ook nog eens in haar maat hebben, ben ik om. Flo krijgt de jurk. Omdat je maandag naar de nieuwe Wollewei gaat.
Natuurlijk moet de jurk ingepakt. En natuurlijk hebben we hem thuis meteen uitgepakt terwijl we eigenlijk hadden afgesproken dat ze hem maandag pas zou krijgen. En natuurlijk gaat ‘ie meteen aan. En ligt het hele huis onder de slierten van de pompons. En ja, ze mag er ook in slapen.
De volgende dag doen we rustig aan. We keuvelen wat in huis en wandelen lang met de hond in de duinen. Flo lacht veel. Praat veel. Ik vraag me af wat het haar doet, die nieuwe Wollewei. Ik probeer te doen wat ik kan. Het goed voor te bereiden. Er een feestje van te maken. En laat ik proberen haar zo vroeg mogelijk in bed te krijgen.
In bad was ik haar haren. Een extra zachte, luxe shampoo. Ik kam haar natte haren vast door. Dat gaat stukken makkelijker en scheelt ons morgenochtend weer zeven kostbare minuten. Of ik de Bumba-poppetjes eerst wil afdrogen. Daarna volgt ons uit-bad-til-ritueel. Flo staat op de rand. Eerst een handdoek om haar schouders. Dan nog een om haar hoofd. Terwijl ik de laatste om haar onderlijfje wikkel maakt ze een sprong in mijn armen. Met haar 34 kilo houd ik haar nog nét.
We zitten op het bankje dat aan het voeteneind van ons bed staat. Mijn meisje gewikkeld in de handdoeken. In de spiegel zie ik ons. Hoe ik mijn kleine maar toch zo grote meisje heen en weer wieg. Hoe ik wrijf over de handdoek die haar rug bedekt. Hoe ik mijn neus diep in haar natte haren laat verdwijnen en haar zoete geur diep opsnuif. Allerdiepst.
De nieuwe K3-jurk ligt klaar, want ja, daar wil ze vanavond ook in slapen. Dat is goed. Alles mag. Bovendien heb ik ’m tussendoor even snel door de wasmachine kunnen jagen. “Mama? Morgen ga ik toch naar de nieuwe Wollewei?” Ik knik. Morgen is morgen. Maar nu is nog even heel erg nu.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com, voor Franska.nl schrijft ze over haar bijzondere gezin.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
Beeld: juan-gonzalez
