Franska.nl

Mei vroeg om een vakantie. Geliefde werkt de hele zomer dus we plukken deze week ten volle. Casa Blu in Puglia is ons toevluchtsoord. Groot genoeg voor ons gezin, en opa en oma passen er makkelijk bij. Vittoria, de vriendelijke gastvrouw, leidt ons rond en stelt ons voor aan ChouChou, haar langharige kat. Dat ze lief is. En schoon. En dat we haar maar moeten wegsturen als we last van haar hebben. Ze woont zelf tweehonderd meter verderop dus ChouChou kan zo weer naar haar toe wandelen.

Dat laatste gaat nooit gebeuren, zeg ik haar in mijn beste Italiaans. Mijn meisjes missen Monti, de hond, dus storten zich op elk aaibaar alternatief. Er wordt vis geserveerd en gediscussieerd of het schoteltje melk nou wel of niet gezond is. Flo dartelt achter ChouChou aan op het hellende gazon (ik probeer haar uit te leggen dat aan de staart optillen misschien niet het beste idee is) en Igoné en Belize lokken haar met geluidjes, dansjes en gepelde gamba’s.

Alles vinden we best. Als ze maar niet het huis in gaat. We houden van dieren, maar meer van grenzen. Dus geen kattenharen in de koffer en al helemaal geen braaksel in het bad. De meisjes knikken. Zouden ze nooit doen. Zeiden ze.

De volgende dag zijn de meisjes poes- (what’s in a name) lief. Ze dartelen door de tuin in zwierige jurkjes en knutselen (zo dacht ik) op hun kamer. Als ik langsloop en een zelfgemaakt pamflet zie met de tekst ‘verboden terrein’ glimlach ik tevreden. Zo zie ik het graag. En natuurlijk gun ik mijn kinderen hun eigen ruimte.

’s Avonds kruipen ze met mijn laptop op de bank. Of ze Chestnut mogen kijken, hun lievelingsfilm op Netflix. Twee weesmeisjes ontfermen zich in het geheim over een pup. Een pup die groeit tot een kilo of 55 als ze bij hun nieuwe pleeggezin intrekken. Een pleeggezin met een vader die allergisch is voor honden. Dus wordt de hond verstopt. En worden er papieren met ‘verboden toegang’ op de deur geplakt.

Er rinkelt geen belletje bij mij.

Als we de volgende dag terugkomen na een lange dag strand en stad toe, horen we een luid en duidelijk miauw. “Verdorie, die kat”, sissen we. Is die stiekem naar binnen geglipt?

De volgende dag hangt het verbodenterrein-pamflet op een ander kamertje. “Vandaag euh mama, vandaag spelen we even in deze kamer”, er is iets in de blik van mijn kleinste dat haar verraadt. Ik zet mijn strengste blik drie seconden op. Ineens knipt een lampje in mijn hoofd aan. Kat, pamflet, lievelingsfilm. Ik open de slaapkamerdeur en zie een vol schaaltje met water. Daarna hoor ik stevig gespin. Misschien zou ik boos moeten worden, maar dat lukt natuurlijk niet.

Dat ze hoopt dat we het naar ons zin hebben gehad in Casa Blu. En of we volgend jaar weer terugkomen. Ik overhandig Vittoria de sleutelbos en knik. En dat ChouChou echt dól op ons was. Ze heeft haar de hele periode niet voorbij zien komen. De zin “dat kon ook niet omdat ze zo’n beetje de hele week opgesloten heeft gezeten” slik ik maar in. Dus ik knik en lach schaapachtig terwijl ik middelste dochter zachtjes in haar oorlel knijp. Die twee, die zijn me wat te goed. In ieder geval dat ik dit verhaal met de wereld mag delen. Waarvan akte.