Selectief assertief
Merkwaardig hoe een mensch in elkaar kan zitten. De ene keer weet ik meteen wat ik moet zeggen, de andere keer pas een dag, week of soms zelfs maanden later.
Hoezo heb ik dat nou weer niet meteen gezegd? Maanden later, als ik erheen moet, bedenk ik ineens hoe suf ik bezig ben geweest. Laat ik me gewoon door de tandarts doorverwijzen naar een endodontoloog (ja, dat beroep bestaat echt) op drie kwartier rijden. Waarom vraag ik niet even aan m’n tandarts of er ook een endodontoloog dichterbij is?
Op de dag zelf kom ik erachter dat het nog niet meevalt. Na drie kwartier rijden volg ik de laatste aanwijzingen op de routebeschrijving die ze me gestuurd hebben en nog vind ik het niet. M’n routeplanner in de auto had het intussen al lang opgegeven. Ik zet de auto langs de kant en bel naar de praktijk. Ik vraag de receptie ter hoogte van welk nummer in deze straat de ingang is, want ik zie alleen maar woonhuizen. En die routebeschrijving die ze gemaakt hebben is niet ‘je van het’, om het maar netjes te zeggen. Vragen ze eerst m’n geboortedatum. Huh? Kun je anders de weg niet uitleggen?
Toen ik er eindelijk was, een kwartier te vroeg natuurlijk zoals altijd, vroegen ze m’n geboortedatum weer. Bleek ik naar een ander adres te moeten. Was gewijzigd nadat ze de uitnodiging hadden gestuurd. Lekker dan. De route zou ze wel even uitleggen. ‘Rijd tot het einde van de weg. Oh nee, wacht, de tralalabrug is afgesloten.’ Gewoon even het adres gevraagd. Kan tenslotte zo in m’n routeplanner en als die het niet weet komt Google Maps er nog wel uit.
Enfin. Ik kom zelfs nog vier minuten voor de afgesproken tijd bij adres twee aan en men vraagt uiteraard meteen m’n geboortedatum. En laat me vervolgens een kwartier wachten. Hoezo? Was ik notabene nog op tijd… Maar ja… mooi de tijd om me even geestelijk voor te bereiden. Dat dan weer wel.
Toen ik uiteindelijk de behandelkamer van de endodontoloog van dienst betrad herinnerde ik me een wijze raad die ik ooit kreeg. Dat je moet zorgen dat je je frustratie daar kwijtraakt waar je ‘m oploopt. Dat had ik dus aan de receptie kunnen doen, maar het leek me handiger het hogerop te zoeken, tenslotte heeft iemand hogerop ook weer meer invloed. Dus voordat ik met een mond vol apparatuur zat wilde ik eerst even dit verhaal kwijt. Waarop meneer zegt: Jaja, ik weet intussen de reden waarom je te laat bent en er is nu toch niets meer aan te doen. Jaja, oké. Maar mooi dat ik m’n frustratie kwijt was.
Een uur later
TE LAAT? WAAAAT?? Onderweg naar huis schrik ik ineens op en realiseer ik me wat die man gezegd heeft. Te laat!?! Hoezo? Ik was ondanks al het gehannes verdorie nog op tijd ook. Ze hadden me niet een kwartier moeten laten wachten. En ben dan toch weer niet assertief genoeg om dat er dan nog even overheen te gooien.
Door: Franska
