Mag ik even piepen?
Want wat er dit jaar bij mij gebeurd is, is niet om vrolijk van te worden. Jaja, er zijn veel ergere dingen. Met luxeproblemen moet je heel gelukkig zijn, weet ik. Maar toch.
Toen stond er dus nog een appelboom… en buxus… en die mooie knotwilg… en vier enorme kerria japonica-struiken.
Ik heb het over een jaar geleden. Eén jaar maar. En m’n hele tuin lijkt niet meer op wat het ooit was. Ik vraag me af en toe, in een beetje een baal-bui, af wat eventuele nieuwe bewoners met onze tuin zouden doen. Ik neig natuurlijk naar oplappen en redden wat er te redden valt. Alles in de oorspronkelijke staat herstellen. Een nieuwe bewoner zou ongetwijfeld een bulldozer of zoiets huren, de hele boel weggraven, een lekkere laag vruchtbare aarde storten, om daarna compleet opnieuw te beginnen. Maar die weet niet dat de grond vol bolletjes zit.
Buxusheggetjes kunnen we afschrijven. En daar heb ik dus wel tig meter van. Of liever, HAD. Wat er nu staat is geen buxus meer te noemen. Die ontzettend leuke appelboom heeft het bij een heftige storm begeven, net als de hele oude wilg. En de kerria kreeg die ziekte die ik later op google vond. Als die eenmaal toeslaat kun je op dezelfde plek ook geen kerria meer terugzetten. Dat zit dan in de grond of zo. Na tweeëndertig jaar zoveel weg, dood en verdwenen. Als je niets anders hebt om sikkeneurig van te worden, is dit best iets om over te piepen, toch?
Nieuwe plannen maken is natuurlijk hartstikke leuk. Toch die moestuin? Toch een kasje? Toch die veranda? Oeps! Dan graag meteen een stuk of wat tuinmannen erbij. Want plannen maken is leuk, maar uitvoeren is een ander verhaal. En niet te vergeten het onderhoud van kasje en moestuin. Ik pieker nog even door. Kan er natuurlijk ook een leuke Franska.nl-workshop van maken en iedereen uitnodigen om mee te helpen. Of gewoon een eenvoudig grasveld kiezen. Saai. Nog maar even heel goed (en snel) over nadenken. Zal een pieker-deadline in m’n agenda zetten. Begin november moet het plan uitgevoerd zijn.
Help!
Door: Franska
