Op m’n blauwe ogen
Nou ja blauw is anders. Maar mooi dat ze me zomaar vertrouwde, die Italiaanse mevrouw. Ik kreeg de complete verantwoordelijkheid.
Het grootste compliment dat ik ooit in Italië kreeg, was van een mevrouw in deze winkel in Pienza. En dat compliment kreeg ik niet van de vrouw waar ik over schreef. Maar van collega van haar die daar ook wel eens in de winkel staat.
Ik kwam langs voor de vaste bestelling, twee broodjes porchetta. Hun specialiteit. M’n Italiaans was nét toereikend, dus ik begreep wat ze zei. Ze moest even naar het toilet en dat was niet in de winkel, maar een straat verderop ergens. Of ik even kon wachten en op de winkel wilde passen. Best een drukbezochte winkel, dus ga daar maar aanstaan. Uiteraard kwamen er tijdens haar afwezigheid alleen Italianen. Zul je altijd zien, kon ik meteen even m’n krakkemikkige Italiaans oefenen. Viel niet mee. Want leg maar eens even in het Italiaans uit dat jij alleen even oppast en dat de mevrouw zo terugkomt. Toch gelukt, want alle klanten hebben netjes op haar gewacht.
Mooiste vond ik dat zo’n mevrouw uitgerekend een buitenlander vraagt om op te passen. Schattig hè? En wat een vertrouwen. Gewoon op m’n niet-blauwe ogen dus. Ik voelde me helemaal ingeburgerd. Voelt zelfs als een compliment, als je mensen de verantwoording gunt over iets belangrijks. Kunnen we nog wat van leren misschien.
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
