Franska.nl

Als je veel moet speechen en presentaties houden en in een groot bedrijf werkt, zoals dat waar ik werkte, is er altijd wel een of andere training waar je zomaar ineens naartoe kunt. Zo heb ik ooit een topcursus gehad. Elke keer als ik nu iets verkeerd doe weet ik, oei, foute boel. Al hebben ze ons daar wel geleerd dat je van zoiets niet in zak en as moet zitten, maar het dan gewoon de volgende keer beter kunt doen. Slim dat ze dat erbij vertelden. Alleen een ‘leermoment’, zoals ze dat noemden. Fijn.

Een ding dat ik nooit meer vergeten ben is dat ik moest uitleggen hoe de wereld in elkaar zat qua media en dat ik daar het woord individualisme in nodig meende te hebben. Nou, dat kreeg ik dus op geen enkele manier soepel m’n strot uit. Brak zowat m’n tong. Waarop de cursusleidster van dienst me bruut onderbrak en me beval het woord met de tong zo ver mogelijk uit de mond uit te spreken. Ja zeg. Stond ik daar tegenover een zwikkie collega’s die ik helemaal niet zo goed kende, in m’n nette pakkie op keurige hakken voor de klas.

‘Doe het!’ riep ze. Oei. Beetje hardhandig. Ik twijfelde nog over eventueel weglopen, maar dat vond ik laf en ik realiseerde me tegelijkertijd dat die anderen waarschijnlijk ook nog wel aan hun trekken zouden komen. Waarvoor ik bij voorbaat medelijden met ze voelde. Enfin. Ik steek dus m’n tong uit en brabbel met die lap uit m’n waffel het woord individualisme. Klonk natuurlijk heel gek. Zegt mevrouw de cursus-juf: ‘En nu met je tong in je mond opnieuw.’ En floeps. Genezen. Het kwam er vloeiend uit, alsof ik het al jaren zo zei.

Natuurlijk opperde ik meteen dat ik niet tijdens een presentatie met m’n tong uit m’n mond kon gaan staan praten. Maar dat was niet nodig. Als je het even van tevoren doet werkt het ook. Dus daarom ga ik altijd even naar de wc voordat ik zoiets moet zeggen. Dan weet je dat als je me even kwijt bent. Heb je ook zo’n woord? Moet je voor de grap eens proberen.