Franska.nl

Toen we vorig jaar op een warme dag met onze Finse vrienden een dagje op stap zouden gaan en we elkaar in ons hotel bij het ontbijt ontmoetten, zag ik m’n vriendin in een prachtige lange witte linnen bloes zitten. Twee zielen, één gedachte. Het beloofde ook een heel warme dag te worden, dus eigenlijk was het geen toeval dat ik ook een lange linnen bloes aan had. De mijne in een zandtint. Na het ontbijt spraken we af elkaar beneden in de receptie te zien en dan te vertrekken.

Ik kwam terug op de hotelkamer, liep langs de spiegel zag in m’n ooghoeken alle kreukels die ik alweer ‘opgelopen’ had, maar dacht ‘ach, Leena loopt ook met een linnen bloes, lopen we in elk geval samen in de kreukels’. Bleek ze hem vervangen te hebben, omdat ze zo baalde van die kreukels. Kon ik me goed voorstellen. Liep ik dus alleen te kreukelen die dag. En het begint nog met een nette rij kreukels waar het dubbel zit als je bent gaat zitten, maar gaande de dag wordt het erger en erger.

Nee, dan die Italianen

Hoe meer kreukels, hoe beter de kwaliteit van het linnen, zeggen ze daar. Maar ja, als ik een linnen bloes aan heb, loop ik dus voor mijn gevoel al na vijf minuten voor paal. Hoe doen die Italiaanse dames dat met hun linnen jurken met kreukels? Die lopen erbij alsof ze de koningin van de stad of van het strand zijn. Zij vinden het volgens mij niet alleen compleet normaal dat de hele boel in de kreukels zit, maar het geeft waarschijnlijk ook nog een extra boost aan hun gevoel van ‘chique-igheid’. Hoe meer kreukels hoe chiquer lijkt wel. Italiaanse mannen idem dito met hun linnen pakken.

Zou het aangeboren zijn, die kreukel-vrees? In onze genen zitten? Zouden wij noorderlingen dan toch een volk van ‘no-iron’ zijn?