De kerk en de begraafplaats
Op weg naar een chic restaurant kwam ik een hele lieve mevrouw tegen. Die wilde me wel even de weg wijzen.
Keurig aangekleed, net tasje mee, ’zondagse’ schoenen aan, want we vonden dat we het verdiend hadden. We mochten wel eens een keertje bij die ene chique tent eten, in plaats van zelf te kokkerellen in ons huurhuisje met schorpioenen in de keuken. Brrr. Je weet nooit of er eentje in je pan kruipt. Ach…als ie gaar is prikt ie niet meer.
We gingen naar Locamda dell’Amorosa. Best al lang geleden dat we daar waren, ik moest zelfs even zoeken hoe je het ook alweer precies schreef en toen kwam ik op hun site. Moet je even kijken voor de aardigheid Dat het zo ontzettend chic was, herinner ik me niet. Denk dat ze met het verdiende geld er nog eens lekker tegenaan gegaan zijn. Lekker aan de prijs ook. Maar als je hoort dat een beetje bruiloft tegenwoordig 20.000 euro kost, dan kun je dit wel als huwelijksreis erbij doen toch? Ik zou geen seconde twijfelen. En als je gaat, piep maar even, ik weet ook nog wel een voordelig restaurantje in de buurt ;-)
Terwijl we in afwachting van het diner buiten een beetje rondliepen en aan bloemetjes liepen te snuffelen, kwam er een oude mevrouw naar me toe, die me heel lief uitlegde waar de begraafplaats en de kerk waren. Begraafplaats? Oh help. M’n kwartje viel. Ik liep weer eens in het zwart gekleed. Afwijking die er moeilijk uit te slaan is, sinds het ooit een officieel erkende modekleur werd. Ik heb met handen en voeten moeten uitleggen dat ik voor het restaurant in de Locanda kwam. Waarop ze nog net niet hoofdschuddend weg liep. Maar toch lief. Dat zo iemand je gewoon even komt helpen. Typisch Italiaans. Aardige mensen gewoon.
