Franska.nl

Het zou onze eerste kerst samen worden en dat het ook onze laatste samen zou zijn, wist ik toen nog niet. M was een geslaagd man, een man in een net pak, en ik vond hem zo volwassen. Maar romantisch was hij niet.

Op een dag in december liepen we door een winkelstraat en hij nam me bij de arm, een parfumerie in. “Even jouw kerstcadeau kopen,” zei hij.

Ehhh… Moest dat nou echt, samen, mijn cadeau kopen? Vond ik eigenlijk niet zo leuk. Maar ik was nog in de gedweeë periode aan het begin van een relatie, dus ik glimlachte en ging mee naar binnen.

Welk parfum ik wilde hebben. Ik was niet zo’n parfumdraagster, maar ik noemde gedwee een merk waarvan ik een gratis monstertje had gehad dat ik lekker vond ruiken. Hij herhaalde het merk voor de verkoper. En die legde drie formaten van het parfum op de toonbank; klein, middel en groot.

“Welke wilt u?” vroeg hij aan M, die duidelijk de betalende man was.

Een beladen moment. Ik was me scherp bewust van de toekijkende verkoper; ik wist dat hij net zo goed als ik besefte hoe gevoelig dit lag. Het was een soort test. Wat heeft deze man over voor deze vrouw? In een flits zag ik voor mijn geestesoog hoe M voor het grootste, duurste pakje zou kiezen. En dan zou ik laten zien hoe bescheiden ik was door te protesteren: “Nee joh, dat hoeft niet, ik ben ook blij met een kleiner flesje.”

Maar M aarzelde geen moment en wees naar het kleinste pakje. “Doet u die maar.”

Ik schaamde me. Alsof ík was gezakt voor een test. Eigenlijk, denk ik nu, vooral tegenover die verkoper. Ik geloof zelfs dat ik er een beetje ruzie over heb gemaakt, toen we weer buiten stonden.

Nu, vele jaren ouder en wijzer, denk ik: wat kon die verkoper mij nou schelen? Maar ook: had ik maar meteen gezegd dat hij zonder mij een cadeautje moest gaan kopen. Wat niet weet, dat niet deert. Dus volgende keer… Ach, er komt nooit een volgende keer natuurlijk.

Wat vinden jullie? Was ik een romantische ziel, of een verwend nest?