Een bikini passen….
Daar wordt geen mens blij van. Frederike’s lente-uitje werd dus een fiasco.
Het zou lente worden, Gerrit Hiemstra had het zelf beloofd. Ik wil nog wel eens lelijk doorslaan bij de eerste zonnestralen en dus ging ik op zoek naar een bikini. Ik had de laatste weken op tv gekeken naar Curvy Supermodels en daar riepen ze steeds maar om het hardst dat curvy the new sexy was, dus wat kon mij gebeuren?
Het lente-uitje werd een fiasco. Ik zag er zo in het hardvochtige tl-licht van de paskamer helemaal niet uit als die überverleidelijke posters van Prima Donna. Curvy is hartstikke sexy als je 18 bent, en dat je curves dan vooral ter hoogte van je borsten zitten. Bij mij bleken de meest in het oog springende rondingen in de drie jaar dat ik nu met mijn oude bikini had gedaan zomaar stiekem een centimeter of dertig afgezakt. Ik was helemaal niet curvy. Eerder bobbelig, als een Michelinmannetje.
Als ik even een pas opgedane levenswijsheid mag delen: naar de lingeriewinkel gaan aan het eind van de winter is sowieso een slecht plan. Beter koop je een nieuwe bikini direct na je laatste strandvakantie, als je nog zongebruind en ontspannen bent. Nu had ik kringen onder mijn ogen, stamppotrolletjes en her en der nog wintervacht, wat allemaal in dat kille licht genadeloos in het oog sprong.
“Past het?”, riep de dame achter het gordijn en ik gromde maar wat, van ja-prachtig en bijna-klaar, om van haar af te zijn. Ondertussen zon ik koortsachtig op James Bond-achtige manieren om ongezien de winkel te verlaten. Grommen werkt nooit lang, en voor je het weet komt zo’n overijverige verkoopster onaangekondigd door dat gordijn zeilen om aan je bandjes te sjorren en misprijzend te kijken naar plekjes die je nog had moeten scheren. Of naar je curves die helemaal geen curves zijn, maar gewoon menopausale vetrolletjes, monumentjes van vlees ter zalige nagedachtenis aan je verdwenen taille. Ik voelde mij helemaal niet sexy of Prima Donna, ik moest vreselijk zweten en wilde op de bank met een zak paaseitjes en daar dan even heel hard huilen.
Gelukkig kwam er nog een klant, en kon ik mijn op de hangers gefrommelde bikini’s weghangen zonder dat dit tot verdere begeleiding leidde. Ik ging naar buiten, het sputterde licht. Bij de kledingzaak aan de overkant kocht ik als troost zo’n fijn trendy joggingbroekje, dat gewillig meeveert met paasei en andere escapades, en daar veel te dure schoenen onder. Dit weekend lekker nachtvorst. Vroeg naar bed, de kaarsjes aan en dromen over Gerrit, en de lente, en nieuwe kansen. Da’s pas sexy.
Door: Frederike
Frederike Krommendijk heeft haar eigen tekst- en communicatiebureau. Haar hoofd slaat vaak op hol, en dan rolt er een column uit, of een boek. Ze heeft een puberzoon en bijna een pup (want in verwachting, de hond dan). Als ze niet schrijft kookt ze, of hangt op de kop in de tuin. Kan zakdoeken vol huilen, maar ook heel hard lachen: een doodgewone vrouw kortom.
