Je hoort het al. Vrouwen zijn goed in het praten over gevoelens. Ze schudden de woorden zo uit hun mouw als het moet. Want emoties liggen bij vrouwen voor het grijpen. Ze kunnen er zonder moeite bij. Hoe dat komt? Emoties en taal bevinden zich bij vrouwen in hetzelfde hersengebied, dus dat talent is ons aangeboren. Waar een man zich makkelijker beweegt in het rationele, houden vrouwen zich makkelijker op in het emotionele. En het verschil is reuze!
Vervang de vrouw in bovenstaand voorbeeld maar eens door een man. Of nee, ander voorbeeld: Hoe groot is de kans dat een man het uitgebreid over ‘de wat moeizame relatie met zijn moeder’ heeft tijdens een drankje met vrienden? Inderdaad! Vraag een man dan maar gewoon of het goed met hem gaat. Misschien trekt hij alleen zijn wenkbrauw op en doet hij er verder het zwijgen toe. Misschien bromt hij ‘huh?’ of volstaat een ‘ja hoor’. Vraag een vrouw hoe zij zich voelt en ga maar vast theezetten, want er kan zomaar een heel verhaal komen en eenmaal op dreef komt van het een het ander.
Zo moeilijk is het toch eigenlijk niet? Vrouwen zijn nu eenmaal goed in het uiten van hun emoties en het enige wat ze daarvoor terug willen zien is wat aandacht, erkenning, inleving en/of begrip. Hoe het afliep met de vriendinnen uit het voorbeeld? Ze hadden het er nog best een tijdje over, maar toen de gekwetste helft een welgemeend ‘dat kan ik me eigenlijk wel voorstellen’ kreeg, was het zand erover en best friends for ever!