Schoolfoto’s gefotoshopt tot

het perfecte plaatje

 

‘Voor pappie en mammie ben je eigenlijk hartstikke perfect, maar een iets groter neusje zouden we nóg perfecter vinden.’

 

 

Wat nu weer? Worden er schoolfoto’s van je kind gemaakt, vraag je de fotograaf om de flaporen van je bloedje weg te fotoshoppen. Of het haar van je schattigste dochtertje van de hele wereld ietsje minder melkboerenhonden te maken. Hoe leg je dat uit? Voor pappie en mammie ben je eigenlijk hartstikke perfect, maar een iets groter neusje zouden we nóg perfecter vinden?

 

In Amerika – waar anders? – worden de kinderfoto’s voor aan de wand tegenwoordig al 100% perfect geshopt: allemaal hagelwitte, rechte tanden, puntgaaf plastic fantastic huidje, stralende lach en happiness all over. Maar wij nuchtere Hollanders?

 

Volgens schoolfotografen worden de ouders anno 2018 steeds veeleisender. Foto’s mooi ‘op kleur’ zodat alle kinderen er fris en blozend uitzien gebeurt al standaard. De groepsfoto zodanig bewerken dat niet één kind er nog met dichte ogen op staat en een lichtfiltertje voor de mooie uitstraling? Idem dito.

 

Maar soms vragen ouders om méér. Puistjes moeten onzichtbaar worden gemaakt. Net als een bult of blauwe plek. En die pluk haar die zo raar uitsteekt? Wil je die alsjeblieft ook gladstrijken? Tot zover kan ik er nog wel enigszins in meegaan. Maar waar ligt de grens? Kinderen met een spleetje tussen hun voortanden zien zichzelf later, als ze groot zijn, terug zonder dat spleetje? Zonder die hazenlip? Met een weelderige haardos die er in werkelijkheid nooit was?

 

Zeg je daarmee niet indirect tegen je kind dat het eigenlijk net niet goed genoeg is zoals het is? Ja toch? Is dat niet een beetje als in ‘pappa en mamma houden veel van je, maar over je onderkinnetje zijn we niet zo te spreken’?

 

 

Of zie ik dit verkeerd? Ik vroeg me namelijk af hoe ik dat zou vinden, als ik nu naar mijn schoolfoto’s van vroeger zou kijken en me zou realiseren dat er met de werkelijkheid gesjoemeld was. Ik zou het niet snappen! Want was het niet zo dat de liefde van een ouder voor een kind onvoorwaardelijk is? En dat het geen moer zou moeten uitmaken dat het niet een en al perfectie is wat de klok slaat? Want als zelfs je ouders je niet goed genoeg vinden zoals je bent, wie dan wel?

 

Door; Brigitte Bormans

 

Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.