Met Brigitte op huwelijksreis
Voor als je zelf nooit bent geweest. Of wel, maar het je plezant lijkt om eens te kijken hoe een ander zo’n huwelijksreis aanpakt. Brigitte is met haar kersverse man op honeymoon en Franska.nl is een klein beetje mee. Lees mee in haar dagboek.
Dag 6
Toen we gingen slapen waren we in Kroatië en we werden wakker in Montenegro, het Mekka voor klimmers, hikers en alle overige outdoor-activity-lovers. Want Montenegro is, de naam zegt het al, één en al berg – zo’n 85% van de totale oppervlakte horen we. We gaan voor anker bij Kotor, nemen de tender naar de kade en duiken onder achter de oude muren van de al even oude stad met haar talloze straatjes en steegjes, winkeltjes en restaurantjes. Net als gisteren is het er nogal druk waardoor we ook weer net als gisteren een elektrische tuktuk charteren die ons mee zal nemen op verkenningstoer.
En dan houdt het vergelijken op. De kustweg biedt weliswaar een prachtig zicht op de bergen en rotsen aan de overkant van de baai, maar het is de sfeer die anders is.
‘Ik weet het niet zo goed hier.’
‘Voelt anders.’
‘Beetje Oostblok?’
‘Precies dat. Kroatië staat niet alleen op eigen benen maar ademt ook autonomie.’
‘En zelfvertrouwen.’
‘Kroatië voelt levendig.’
‘Maar de Kroaten zijn ook met 6,5 miljoen en hier zijn ze maar met 625.000.’
‘Minder handjes voor de heropbouw.’
‘Misschien heeft het gewoon wat tijd nodig.’
Deze tuktuk-driver staat erop ons Porto Montenegro te laten zien: een nieuwe stad aan de baai van Boka die op de erfgoedlijst van UNESCO staat. We begrijpen zijn trots. Waar langs de kustweg vooral kleinere, oudere en soms wat gammele huizen staan, is het hier een en al nieuw en strak.
We kijken naar een plaatje en op dat plaatje valt niets aan te merken. Maar we missen het hart, we missen de ziel.
‘Heeft tijd nodig.’
‘Wat niet?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Alles wat goed is heeft toch tijd nodig?’
‘Alles wat goed is komt snel, was het toch?’
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
