Franska.nl

Iets klopt hier niet. Ik voel het aan mijn water zodra hij naar buiten komt. In plaats van de gastheer komt een vriend van de gastheer naar ons toe. Ook onze vriend trouwens, maar toch. Hey hallo, leuk, kus kus kus. Even schiet het door mijn hoofd dat mannen dit doen als er een nieuwe auto in het spel is. Dat de andere mannen dan komen kijken zodat ze samen uitgebreid de specificaties kunnen doornemen. Maar onze auto is nou niet bepaald zo dat mannen ervoor uitlopen.

Hij houdt ons op, houdt ons een beetje tegen. Ik voel het, ik weet het, maar ik snap het niet. Hij beweegt richting mijn man die nog bij de auto staat. Het voelt een beetje alsof ik mijn kans schoon zie, hetgeen ook zo is. Nu kan ik langs hem heen lopen naar de voordeur die op een kier staat. Zodra ik die openduw barst de hel los.

Er wordt gegild dat ik weer naar buiten moet. Er wordt gegierd van het lachen en dan sta ik weer op de stoep. Iemand duwde me terug naar mijn man en nu snap ik het nog minder. De deur gaat op een kier. Iemand schreeuwt dat ik moet aanbellen(!) en dan gaat de deur weer dicht. Aanbellen dus. En dan wordt er heel beheerst opengedaan, plechtig opengedaan zou ik het bijna noemen. We mogen binnenkomen. En hoe! De Bruiloftsmars van Richard Wagner schettert door het huis. Zo hard dat ik het lachen alleen nog maar kan zien.

We worden gefeliciteerd en gezoend. Er wordt ons een glas champagne in de hand gedrukt en terwijl Wagner onverminderd zijn best blijft doen, worden we de kamer in gebonjourd die versierd is met Mr&Mrs-slingers. We zijn pas getrouwd en dat zullen we weten.

Buiten staan twee stoelen naast elkaar. ‘Voor het echtpaar.’ We moeten gaan zitten, moeten vertellen, moeten foto’s laten zien, moeten meer champagne. Moeten bijna huilen van ontroering ook (ik in ieder geval). Binnen is de tafel bestrooid met glitterhartjes en naast onze borden liggen ‘just married’-servetten. Vanavond is het feest en dat mag ik vieren met deze twee vriendinnen en onze mannen. Deze twee vriendinnen die ik al ken vanaf het moment dat we alle drie nog puppy’s waren. Puppy’s die elkaar altijd alles gunden met nooit momenten van competitie of afgunst – echte vriendinnen dus!

De volgende ochtend (een zondag) wordt er al om acht uur geappt over hoe memorabel de avond was, hoe lief we elkaar vinden, hoe heerlijk het eten was en hoe fijn de gesprekken. Er worden foto’s gestuurd om te laten zien dat het allemaal is vastgelegd voor de eeuwigheid. Ik kijk naar de foto’s en voel een kleine kriebel in de holtes naast mijn neus. Een kleine kriebel die me zegt hoe rijk ik me mag voelen met deze vriendschappen. En dat dit echte rijkdom is en dat die met geen geld of auto ter wereld te betalen is.