Franska.nl

Ik vind de man meteen verdacht. Zet zijn fiets midden op de stoep op de standaard, zonder slot ook nog, loopt met gebogen hoofd over het grasveld richting de bosjes, gaat in die bosjes lopen scharrelen. Ik blijf staan kijken om te zien wat hij gaat uitvreten. En jawel hoor. De man bukt, komt overeind, loopt nog wat verder de bosjes in, bukt weer, komt weer overeind, rommelt wat in een plastic tasje. Na een tijdje draait hij zich om en komt over het grasveld weer richting zijn fiets lopen. Bij de stoeprand bukt hij nog een keer. Om – ai, zie ik dat goed? – een prop papier op te rapen die hij – ai, het wordt nog erger – keurig in het plastic draagtasje stopt dat aan zijn arm hangt.

Het duurt even, maar ik vergis me niet. Het kan niet anders dan dat deze man in de struiken liep te scharrelen om er de rotzooi uit te vissen die er door anderen is gedumpt. Gewoon omdat deze man dat blijkbaar doet en omdat er dus echt nog mensen bestaan die vinden dat het nergens voor nodig is er zo’n klerezooi van te maken – want dat is wat we doen.

‘Zie ik het nou goed?’ vraag ik hem op de man af. ‘U loopt echt rotzooi op te rapen?’

De man kijkt me aan. Niet met een blik alsof ik hem betrapt heb, maar ook niet alsof hij om mijn commentaar verlegen zit. Dan knikt hij van ‘ja’ en haalt zijn fiets van de standaard.

‘Eigenlijk verdient u een lintje! Weet u dat?’

De man glimlacht een gemeende glimlach.

‘Ja eigenlijk wel.’ En hij stapt op zijn fiets en rijdt weg.

Ik heb helemaal geen last van wantrouwen en vooroordelen, zullen we maar zeggen. Want mannen die in de bosjes lopen te rotzooien, voeren sowieso iets in hun schild, en mensen maken rotzooi, maar ruimen die nooit op en al helemaal niet als het andermans rotzooi is, toch?

Ai! Nogal kort door de bocht inderdaad.