Franska.nl

Een groot deel van mijn jonge jaren was hij premier, Wim Kok. En afgelopen weekend overleed hij. Nu had hij niet míjn versie van de beste politieke ideeën, toch heeft hij zich in die jaren onuitwisbaar gemaakt. En het bijzondere is: dat was niet omdat hij zoveel kleur had, maar juist omdat hij een beetje kleurloos was. Wat ik dus een goede eigenschap voor een premier vind, of überhaupt voor een politicus. Want dan ben je niet bezig met jezelf, je carrière, je imago en bijvoorbeeld je leuke schoenen of je gevatheid bij De Slimste Mens, maar kun je je lekker op de inhoud richten.

Maar die ‘kleurloosheid’ van Wim Kok was natuurlijk niet écht zonder kleur. Want rood was en blééf hij, als timmermanszoon en oud-vakbondsman. En hij heeft ons een erfenis gegeven, eentje waar we nog steeds dagelijks mee dealen – waar we soms trots op zijn, maar die vaak ook bloedirritant is. Het poldermodel. Het schijnt dat zelfs Bill Clinton onze Kok om dit model bewonderde. (Even tussendoor: blééf altijd een beetje gênant, Koks achternaam in het buitenland).

Hoe dat zo kwam? Als politicus en zeker als premier polariseerde Wim Kok namelijk niet. Ondanks zijn eigen kleur probeerde hij twee stromingen bij elkaar te brengen. Hij zocht naar de overeenkomsten in plaats van naar de verschillen, bracht die samen, en dat werd een nieuwe ‘stroming’. Wim Kok was daarmee een verbinder. In plaats van schreeuwerig tegenover een andere politicus te staan. In plaats van andermans ‘slechte’ ideeën uit te vergroten of in het belachelijke te trekken. En in al z’n serieusheid en inhoudelijkheid. Hoewel, Wouke van Scherrenburg noemde dat iets anders, dat gedrag als hij in de gangen van de Tweede Kamer stug doorliep en geen antwoord wilde geven op een vraag: ‘chagrijn’.

Nu heeft Kok natuurlijk veel meer bewerkstelligd, en blijft hij beroemd om zijn kwartje, en om het terugtreden na het rapport over Srebrenica. Maar Wim Kok was voor mij – op die gewone-burgermansafstand van politiek Den Haag – een man met het hart op de goede plek. Integer. Die met zijn bijzondere achtergrond wist wat er leefde in veel lagen van de bevolking. Die niet de beste oplossing voor zichzelf of zijn partij wilde, maar het beste voor het land en zijn inwoners. Ondanks z’n eigen politieke standpunt of achterban.

Daar kunnen behoorlijk wat politici van vandaag nog veel van leren.

Ik wens alle geliefden van Wim Kok veel sterkte.