Groot, groot verdriet
Ik blijf er maar aan denken…
Soms gaat nieuws je hoofd niet uit, niet van je netvlies af, niet uit je systeem.
Het ongeluk van gisteren – ja, dan weet iedereen waar ik het over heb – laat me niet los. Ik voel me al ruim een dag onrustig, en bij elk nieuwsbericht erover raakt die knoop in mijn buik verder verstrikt, en worden mijn ogen nat. Zoals bij dit artikel, waarbij collega’s van de vader die twee kinderen verloor zó ontzettend liefdevol over hem én zijn gezin vertellen.
Maar ook die mooie woorden van de burgemeester van Oss raken me. Wobine Buijs-Glaudemans staat – beetje raar om dat zo te zeggen tijdens al dat verdriet – te shinen in haar rol. Wat doet zij dit goed. Ze weet de juiste woorden te vinden in alle hectiek. Ze brengt rust, ze troost, ze verbindt. ‘Het enige dat we kunnen doen, is samen huilen, elkaar troosten, alle tegenstellingen vergeten en elkaar vinden in het verdriet.’ En dat gebeurt vervolgens ook in Oss. De mensen omarmen elkaar.
Maar niet alleen in Oss zelf, ook de nationale snaar is geraakt. Want iedereen, werkelijk iedereen, snapt het grote verdriet. Onschuldige kinderen. Een dom ongeluk. De zinloosheid. Het drama. Het had immers ook híer kunnen gebeuren, en dan met ónze kinderen. Het is het ergste wat ouders kan overkomen. En voor één gezin zelfs: maal 2! En dat terwijl hun andere kind ook nog in het ziekenhuis vecht voor haar leven.
Als ik kón bidden, zou ik het doen. Nu verzamel ik alle hoop die ik in mijn onrustige lichaam heb: please, laat dat meisje het halen. En natuurlijk ook de leidster die de Stint bestuurde, die ook in het ziekenhuis ligt. Ook zij is een groot slachtoffer. Voor de rest van haar leven draagt ze dit mee.
Door: Beatrijs Bonarius
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
