Franska.nl

Nee, ze kon niet oppassen. Dus ik klopte op de, digitale, poort van ons andere buurmeisje. Gaf ook niet thuis. Nou ja, wel thuis, maar met de neus in de boeken. Ons overbuurmeisje was ook begraven in de boeken. Zenuwachtig was ze niet, maar haar best deed ze wel. Zo’n meisje is het.

Ik heb haar zeven jaren van een afstandje gade kunnen slaan. Net als die andere twee. De ene die altijd als eerste richting schoolplein liep, de andere die trouw wandelde naar het huis van haar beste vriendin (drie huizen verderop) om samen de overige honderdvijftig meter richting schoolplein af te leggen.

Het was warm. Te warm om te studeren bijna. Maar ze deden het toch. De hele meivakantie lang. Toen ik een moeder vroeg naar de staat van zijn, zag ik een andere blik. Dat het goed ging, heus. Maar haar moeder was overleden. En dat maakte het leren een stuk moeilijker. Niets leek er nog toe te doen.

De één ging een weekje feesten in Griekenland, de ander een dagje met haar moeder naar het strand, de derde was even uit mijn zicht.

Gisteren reed ik ons parkje op, zag drie trotse tassen achter vlaggen en wimpels dansen in de lucht. En toen had ik dus tranen.

Hun benen groeiden tot de hemel, de kontjes een tikje ronder. Fietsen werden scooters. Beugels kwamen en verdwenen. Soms zag ik ze in het bos vlakbij. Met een vriendje en een stiekem sigaretje. Ze leken langer dan hun moeders.