Beste Wieke, onze vrienden kibbelen zo. Wat nu?
Wieke krijgt vandaag een goeie vraag van Mathilde. Want haar vrienden bekvechten – waar Mathilde dus gewoon bij is – over stomme dingen als de vuilnis. Dat kan toch niet?
Vraag van Mathilde uit Zaanstad:
Wij hebben vrienden met wie we graag een kaartje leggen. Nu ergeren wij ons steeds vaker aan hun gebekvecht tijdens onze klaverjasavond. Er is geen normaal gesprek meer mogelijk de laatste tijd. En als het nou ergens over ging? Bijvoorbeeld over wie de hond moet uitlaten. Ze doen dat om de beurt en o wee als een van de twee te laat thuis is om met hem te wandelen. Of over wie er zou koken en dat niet heeft gedaan. Of wie de container niet heeft buiten gezet. Ze vergallen daarmee ons plezier tijdens het klaverjassen. Hoe kunnen wij dat tactisch oplossen? Want er is al zoveel ruzie in de wereld.
Antwoord van Wieke:
Ik weet dat er stellen zijn die, tot de dood ze scheidt, een dagelijkse portie ruzie nodig lijken te hebben. Maar om vrienden op die ongein te trakteren is belachelijk en onbeschoft.
Jij wilt het tactisch oplossen? Ik zou ze het huis uitgooien, jij bent vast te lief. Maar laten we wat subtielere mogelijkheden bekijken.
Zijn de klaverjasavondjes bij jullie thuis of bij die gezellige feestneuzen? Is het op locatie bij de vechtjassen, dan kunnen jullie weglopen met deze mededeling: ‘Wij komen graag een andere keer terug als jullie erover uit zijn wie dit afschuwelijke misdrijf heeft begaan’. Is het bij jullie, dan zou je kunnen informeren waarom hun vieze was bij jullie op tafel wordt gelegd. Trouwens, voor die hond ook niet leuk zeg, dat hem uitlaten een ding is in hun relatie. Je weet niet wat dat dier meekrijgt aan geestelijke ballast, als de baasjes er chagrijnig en zuchtend een speerpunt maken van de begeleiding tijdens zijn sanitaire recreatie.
Nog een optie: koop zo’n jankstick, die ze bij films gebruiken, als de ster op commando moet huilen en dat op het kritieke ogenblik niet kan. Zelf niet als ze zeggen: ‘Janken kreng!’ Is die in Zaanstad niet te koop, snijd in de keuken even snel een ui. Liefst een rode, goed voor veel nat verdriet. Barst in huilen uit, vertel met verstikte stem wat hun geruzie bij jullie aanricht en kijk wat er gebeurt. Wedden dat ze schrikken? En als ze zelfs daar niet van opkijken, dan zijn ze wel heel hardleers en rest alleen nog dit: pak de kaarten af, stop ze kordaat in het doosje terug en roep ferm: ‘Ga weg en jullie komen er niet meer in!’
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
