Niet met vreemde mannen meegaan

 

Ik ben opgegroeid in de tijd dat je, vlak voordat we naar school liepen, op de radio hoorde: ‘Rechtdoor naar school en kantoor’. Geen idee waarom ze dat zeiden, maar dat moest elke ochtend even rond geroepen worden in Nederland blijkbaar. Ineens vat ik die tekst heel anders op. Was het misschien ook een waarschuwing?

 

We stonden ’s ochtends vroeg met onze schooltasjes bij de deur, kregen een kus van mama en die zei er altijd meteen achteraan: ‘Niet met vreemde mannen meegaan en geen snoepjes aannemen.’ Dat zat er dus helemaal ingebakken. Ik heb nooit een snoepje aangeboden gekregen, maar het was wel duidelijk wat te doen, mocht ik in zo’n situatie terechtkomen.

 

Als de dood was ik op verlaten weggetjes. Vooral voor enge oude mannen. Mijn leeftijdsgenootjes kon ik wel aan. Die waren merkwaardig vaak op oorlogspad. Lagen ze in een hinderlaag om ons aan te vallen en met ons te vechten. Geen idee waarom, maar blijkbaar was dat lollig. En het bleef bij krabben, stompen en schoppen.

 

Niet dat dat bepaald oké was… Maar wat er nu gebeurd is, maakt je toch wel heel erg bang. Zoals het er nu uitziet, zijn het kinderen geweest die hun leeftijdgenootjes iets aangedaan hebben. Iets wat ik hier niet eens op wil schrijven. Hoe had mijn moeder dat moeten voorkomen? Wat had ik moeten doen? Had ik nog wel naar school durven lopen? Of naar een feestje durven fietsen?

 

 

Door Franska

Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter