‘Hij doet toch niet aan botox?’
Tineke: Mannen en vrouwen zijn niet hetzelfde, hoor ik vaak. Maar dat is maar net van welke kant je het bekijkt. Of beluistert, als ik de tuinmannen van de buren zo hoor.
‘Heb jij vuur?’ hoor ik achter de dikke boomhaag.
‘Huh? Rook jij weer?’
‘Ja joh… Sinds dat gedoe geef ik weer bakken met geld uit aan sigaretten.’
‘Nou’, hoor ik dan. ‘Dat probleem heb ik gelukkig niet. Ik ben gewoon nooit gestopt. Hahaha! Maar uh, … je vrouw heeft zich dus niet bedacht?’
‘Nope’, is het antwoord. ‘De scheiding gaat definitief door. Zíj krijgt mijn huis en híj krijgt mijn baan! Wedden?’
‘Nou … ’, nuanceert de ander dan. ‘Die scheiding is dan misschien wel een feit, maar de reorganisatieplannen die kennen we nog niet, hè? Misschien blijven jij en ik wel gewoon lekker samen doorwerken, joh… Eh… zullen we d’r effies een bakkie bij doen? Het regent toch al. En we staan hier lekker droog.’
‘Ja, is goed’, antwoordt de scheidende tuinman. ‘Maar ik zou het heel oneerlijk vinden als híj nu mag blijven en ik er dan thuis én op mijn werk uit moet’, moppert hij verder. ‘Terwijl die *PIEP* geen klap uitvoert!’
‘Nee, hè’, wordt er beaamd. ‘Echt lekker doorwerken doet-ie niet. Kíjk, hier staan stoelen! Jij ook één?’
‘Hij staat de hele dag uit zijn neus te vreten!’ roept de tuinman die van aanpakken houdt. ‘Je bent bijna altijd te laat klaar als je met hem moet werken’, zegt hij als hij de stoel aanpakt.
‘Als-ie al kómt’, stelt de aangever. ‘Nou ja… bij je vrouw dus! Hahaha! Maar op het werk is hij vaak ziek, vind ik. Hij heeft altijd wel érgens last van.’
‘Ja, vooral van zijn stijgende jongen en zijn zakkende botox’, hoor ik strak.
‘Botox? Nee toch?’
‘Écht wel! Of dacht je dat-ie zo geboren was?’
‘Nee, hè?’ twijfelt de collega ook tijdens het koffie inschenken.
‘Met zijn eigen rotkop had-ie nooit mijn vrouw kunnen versieren. Of Sonja van personeelszaken!’
‘Tuurlijk niet! Met zijn eigen rotkop had-ie nooit mijn vrouw kunnen versieren. Of Sonja van personeelszaken! Hij loopt met zijn strak getrokken harses alleen maar mooi te wezen. Maar werken, ho maar! Jij nog een peuk?’
‘Ah, doe maar’, hoor ik. ‘En dan maar stoppen? Ik wil mijn grijze slapen vanavond nog even bijwerken, dus ik wil niet zo laat naar huis vandaag.’
‘Tss…’, sist de scheidende tuinman dan. ‘Doe je dat écht? Dan scheer je je zeker ook op van die rare plekken?’
‘Yep’, is het antwoord. ‘Zo strak als die haag van vanmiddag.’
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
