Dwarsdoenerij
Tineke: Door dat stomme ongeluk heb ik nu last van wandelende wervels en daar reageren mijn spieren dan weer op. Maar ach, ik ben blij dat ‘k nog leef. Ja toch?
Zeventien jaar geleden is het alweer. Het ongeluk waar ik nog altijd last van heb. En nee, ik heb het hier niet over mijn huwelijk. Mijn huwelijk duurt al veel langer dan zeventien jaar. Gewoon, omdat wij er toch steeds weer uit wensen te komen en ook niet eisen dat het leven altijd maar een feest is. Wij slaan elkaar dus, zo nu en dan, op gepaste wijze de hersens in en gaan daarna gewoon weer verder.
Alleen moet manlief daarbij steeds voorzichtiger doen met mij. Ik kamp namelijk nog altijd met de gevolgen van een verkeersongeluk (van dus alweer zeventien jaar geleden) en de toentertijd verkeerd geïnterpreteerde schade aan mijn lijf. Doordat mijn bloeddruk bij binnenkomst in het ziekenhuis steeds wegviel – en mijn hartslag leek op die van een ijsbeer in winterslaap – hebben ze zich in het ziekenhuis volledig geconcentreerd op de jacht naar interne bloedingen, maar zijn ze voorbijgegaan aan een paar flink beschadigde rug- en nekwervels.
En dat geeft niks, want Ik had er niet aan moeten denken dat ze me toen al hadden verteld wat me allemaal nog te wachten stond. Ik ben dus blij dat ik na een paar maanden revalideren gewoon weer ben verdergegaan met leven, alleen zo’n zeven keer per jaar een aantal wervels moet laten terugplaatsen die alsmaar aan de wandel willen. Als dit alles is, denk ik altijd, dan mag ik niet klagen.
Mijn wervels gaan zomaar een kant op en de fysiogeleerden willen ze toch echt de andere kant uit hebben
Alleen gaat mijn lijf nu echt (letterlijk) dwarsliggen. Mijn wervels gaan zomaar een kant op en de fysiogeleerden willen ze toch echt de andere kant uit hebben. Maar mijn spieren zeggen weer: je bekijkt het maar, want wij gaan ook even ergens anders kijken.
Dwarsdoenerij dus. Een beetje wat mijn puberkinderen ook een tijdje gedaan hebben, en waar ik nu dus helemaal geen zin meer in heb. Je levert verdorie je kinderen netjes af, je houdt je huwelijk in stand, en dan gaat nu je lijf weer vervelend doen! Pfff… ik vind dat ouder worden maar stomvervelend.
Maar ja… zeventien jaar geleden leefden al mijn vriendinnen nog. En sommigen werden toen plotseling ziek en gingen zomaar dood. Gewoon, bloedmooi, zonder rimpels en zonder zere knieën of een kromme rug. Dus dan denk ik maar weer: niet zo zeuren Tien! Het kan altijd nog erger. Dus hup! Rug recht en doorgaan!
O nee, rug ‘recht’ dat gaat niet meer. Hè, bah! Waarom willen we allemaal graag oud wórden, maar het niet zijn?
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
