Vreet gewoon op

 

Ze deed het zelf ook, eten indelen in Gezond en Zondig. En maar dromen over moorkoppen en wat niet al. Tot ze besloot: ik ben hier te oud voor. ‘Sindsdien kaan ik alles en weeg minder dan toen ik op alles lette.’ Ha!

 

“Vrouwen met een stuk taart: ‘Dat doe ik eigenlijk nooit hoor, zo ongezond!’ Alsof je je schoonmoeder staat te villen. Vreet gewoon op.” Een paar dagen geleden las ik deze tweet. En ik kon niet anders dan heel, heel hard instemmend hummen. Wat is dat toch met vrouwen en eten? En wat is dat met mezelf en eten eigenlijk heel lang geweest?

 

Want ik geef toe: ook ik deelde voedsel in in twee categorieën: Het Gezonde en De Zonde. In de basis at ik gezond, heel gezond zelfs, maar geregeld ging ik voor de bijl. Zondigen, zo noemen wij vrouwen dat, toch? En natuurlijk, je kunt ook niet dagelijks ongestraft een diagonaaltje bij de Febo halen of twee liter rosé naar binnen keilen. Enige restrictie is prima. Maar de lijst verboden middelen werd steeds langer.

 

Lastig genoeg heb ik een anarchistisch karakter. Zodra er wordt geroepen dat ik iets niet mag, wil ik het. Toen ik had gehoord dat brood rechtstreeks uit de oven van de duivel kwam en je er moddervet van werd, schrapte ik het een tijd van mijn menu. Het gevolg: ik raakte totaal geobsedeerd en zag voortdurend tijgerbollen overvliegen. Terwijl ik niet eens van tijgerbollen houd.

 

Met melk ging het ook een tijdje zo, evenals met kaas. Taart was al helemaal not done.

 

Ik at het allemaal wel, simpelweg omdat ik me niet kon beheersen. En dat is natuurlijk volstrekt logisch. Het is het verhaal van de roze olifant. Wil je er niet aan denken, dan is hij het enige wat in je hoofd zit. Dat enorme beest, met zijn gigantische dikke reet.

 

Miepen, emmeren en jeremiëren, dat is pas ongezond

 

 

En plotseling besloot ik: ik ben hier te oud voor. Ik heb wel wat beters te doen dan dromen van een moorkop.

 

Eten is nooit een zonde, maar iets om je mee te voeden, zowel geestelijk als lichamelijk. Sindsdien kaan ik alles. Ironisch genoeg ben ik tegenwoordig vier kilo lichter dan in de tijd van de rondvliegende denkbeeldige tijgerbollen. Blijkbaar is alles eten het gezondste eetpatroon. Daarom erger ik me kapot aan vrouwen die miepen, emmeren en jeremiëren dat ze dat appelpuntje eigenlijk niet mogen hebben, want het is zoooooo slecht. Miepen, emmeren en jeremiëren, dat is pas ongezond. En verboden, daar moet je gewoon lekker je dikke reet mee afvegen.

 

 

 

Van tafeldame bij ‘De Wereld Draait Door’ tot deelnemer aan ‘Wie is de mol?’ Van columnist in het Parool tot het toneelstuk ‘Ajax mijn club’. Veelzijdiger dan journalist/schrijfster Roos Schlikker bestaat niet.

Fotografie: Brenda van Leeuwen 

witte-balk-met-bol-roos