Franska.nl

Waterloo Bridge heb ik jaren geleden in mijn hart gesloten. Laat ik proberen uit te leggen hoe dat zo is gekomen…

 
1. Dat uitzicht

Omdat de brug op een knik in de rivier ligt, heb je hier een van de beste uitzichten over de stad vanaf de grond. Kijk je naar het oosten, dan zie je op de noordoever The City en de koepel van St. Paul’s Cathedral en op de zuidoever het stoere betonnen National Theatre (je moet ervan houden, maar ik vind dat gekke jarenzeventig-gebouw dus echt fantastisch). Draai je je om en kijk je naar het westen, dan zie je daar The London Eye, Big Ben en the Houses of Parliament. En dan heb je toch meteen een hoop highlights afgevinkt.

 
2. Dat ontwerp

Als je erop staat, zie je er weinig van, maar vanaf de South Bank kun je goed zien wat een fijne brug dit is. Het ontwerp is van Sir Giles Gilbert Scott (kleinzoon van George Gilbert Scott die het St. Pancras Hotel ontwierp, waarover ik eerder dit schreef). Hij maakte een simpele, elegante brug die nog steeds modern oogt, ondanks het feit dat hij als sinds 11 maart 1942 in gebruik is en deze week dus 75 jaar oud wordt.

 
3. Die vrouwen

Waterloo Bridge wordt in de volksmond ook wel The Ladies Bridge genoemd. Dat is omdat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog bij gebrek aan mannen voor een groot gedeelte door vrouwen werd gebouwd. Happy Internationale Vrouwendag, trouwens.

4. Dat liedje

Ik hou heel veel van The Kinks. ‘Sunny Afternoon’ is prachtig, ‘Lola’ is grappig, van ‘You Really Got Me’ word ik blij en van ‘All Day and All of the Night’ wil ik meteen gaan dansen. Maar het aller- allermooiste nummer is ‘Waterloo Sunset’. Melancholiek en lief en een prachtig Londens verhaaltje dat zich afspeelt op deze brug.

 
5. Dat gedicht

Nu ga ik het over poëzie hebben, maar hou vol. Wendy Cope is een fantastische Britse dichteres en heel prima te behappen, ook als je niks hebt met poëzie. Haar gedichten lijken heel simpel maar zijn vaak raak en supergrappig. Dus doe jezelf een lol: lees ‘After The Lunch’ en probeer maar eens niet te glimlachen. Speelt zich ook af op de brug.

 
6. Dat gevoel

Ik woonde zeven jaar in Zuid-Londen. Als ik laat op de avond, na het stappen, vanuit Covent Garden naar huis reisde, kwam mijn bus over Waterloo Bridge. Het liefst zat ik voorin op het bovenste dek van bus 68, en als ik dan die enorme wereldstad aan weerszijden van de brug zag liggen, dan wist ik soms niet of ik nou eerste links of rechts moest kijken naar al die lichtjes. Zo mooi! Op zulke momenten voelde ik me heel tevreden met mijn lot. De drank zal ook geholpen hebben.
En daarom hou ik dus van Waterloo Bridge. En wanneer ik er over hopelijk een hele poos niet meer ben, dan wil ik graag (in asvorm) van Waterloo Bridge afgekieperd worden. Voor die tijd liever niet.