Mokkend liep
Leo weer mee naar huis
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
Een mail van onze Mexicaanse advocaat bevat een groot aantal punten dat nog geregeld moet worden. Door mij. Het heeft met papieren te maken. Zucht. Ik print de waslijst uit en loop naar beneden. Automatisch verwacht ik dat er op de trap iets langs me schiet. Iets met vier poten dat zich heel irritant tussen mij en de muur waar de trapleuning aan vastzit wringt. Maar Bob is er niet meer. Een steek van gemis schiet door mijn lijf. Niet meer aan denken. Doorgaan.
Toch kan ik het niet laten. In gedachten hoor ik het geronk van Leo die op weg is naar het geruite kussen waarop Bob ligt te slapen. Leo begint nog harder te knorren en trapt zachtjes met zijn poezenpootjes een kuiltje in het kussen. Hij rekt zich uit en gaat liggen. Vlijt zich helemaal tegen Bob aan. Die verstrooid opkijkt en hem een lik over zijn vacht geeft.
Leo is al vertrokken. Altijd al een haantje de voorste zit hij zelfs eerder in het buitenland dan wij. Mijn broer, die met zijn gezin in Frankrijk woont, bood aan zich over Leo te ontfermen. Niet met onverdeeld succes overigens. Voor honderden euro’s ingeënt, gechipt en voorzien van een heus paspoort schoot Leo bij aankomst direct onder de bank om er de volgende dagen niet meer onderuit te komen. In het holst van de nacht zag ‘ie wel kans om ongezien zijn voederbakken te legen.
Na een paar dagen acclimatiseren verliet hij met goedgevulde maag zijn schuilplaats en trok in z’n uppie de wijde Franse wereld in. Dit nieuws hoorde ik toen we net terug waren uit Mexico.
Mijn eerste reactie is er één van hevig medelijden: ‘Oh Leo, wat erg, helemaal in je eentje in een vreemd land. Dit is mijn schuld.’
Totdat ik mijn rol in zijn leven enigszins weet te relativeren. Destijds had ik Leo uit het asiel gehaald. Hij was in het wild geboren en samen met zijn zusjes gevonden in gezelschap van hun overleden moeder. Duidelijk was dat ik Leo met al mijn liefde ging compenseren voor zijn verdrietige start. Waar hij op zijn beurt niets van moest weten. Leo was buiten geboren en het gelukkigst op strooptocht in de buurt. Eens was hij maanden weg – we hadden zijn kattenbak al opgeruimd, zo zijn we dan weer wel – toen we hem ’s avonds bij het verlaten van een restaurant ineens tegenkwamen op straat.
‘Hé Leo, waar heb jij gezeten?’ riep ik verbaasd.
Betrapt staarde hij terug en liep mokkend maar weer mee naar huis. Nu terugdenkend was het meer mijn idee om van Leo een huisdier te maken dan het zijne. Hij is gewoon ‘back to nature’ gegaan, waar hij thuishoort. Ik gun hem de mooiste avonturen op zijn tocht.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
