‘Echt mam, het komt goed’

 

Caroline: Gisteravond mocht ik, onder haar bezielende begeleiding, met mijn 19-jarige mee naar The Stones.

 

Wat ik aan moet. Of het dak van de Arena dicht zal zijn of open. Zaterdagochtend. Ik ga vanavond met mijn kind naar The Rolling Stones en ben nu al flink uit de comfort zone. Beetje gênant wel. Mutserig. Mijn 19-jarige zegt dat ik me niet zo druk moet maken. Het komt goed. En zij kan het weten, van festival naar concert trekt ze, zonder haar moeder uiteraard. Zij is in charge, ik geef me over.

 

Tijdens de fish & chips voor we naar de metro gaan, beken ik het ook nog best eng te vinden, want ja, het is natuurlijk een perfecte gelegenheid voor een aanslag. Meewarig lacht ze, pakt haar iPhone en leest voor: ‘11. De bezorgde ouder – Dit is iemand met kinderen die altijd NET voordat de artiest het podium opkomt, begint over IS. ‘Wat als hierzo in de Ziggo nou zo’n terroristische bom ontploft?’, ‘daar motten we in Nederland toch een keer aan geloven??? Laatst ook al bij zoiets onschuldigs als Ariane Granka?!’ Hoewel het voor haar vooral een moetje is om dat toch ff te melden – ben JIJ degene die daar dan constant aan denkt tijdens het concert.’

 

Blijkt een lijstje te zijn van een van haar favoriete sites, de Gladiool, met uitgerekend vandaag het artikel ‘Deze 12 soorten concertbezoekers verpesten elk optreden met hun aanwezigheid’. Voor de avond voorbij is zal ik ook nog 7. De spraaklawine zijn, omdat ik gewoon door ‘Paint it black’ heen wil ouwehoeren. Het wordt me vergeven. Om ons heen wijst ze me op 2. Het lompe gevaarte, 6. De bierkoerier en 9. De cameravrouw. Nooit te oud om iets te leren.

 

 

 

Hoeveel 74-jarigen stuiteren er nog twee uur lang over een podium?

 

Komen we bij nooit te oud om op te treden: Mick, Keith, Ron en Charlie… samen 293 jaar. De vorige 37 concerten die ze in Nederland gegeven hebben, heb ik aan me voorbij laten gaan. Tijd zat, ze komen nog wel een keer, dat idee. Dat wordt steeds minder vanzelfsprekend, dus nu ben ik er. Toch een bucketlist-dingetje. Met mijn bijna volwassen dochter die zeker al hun teksten beter kent dan haar moeder. Inderdaad, wie had dat ooit gedacht?

 

Mooi vooraan bij het podium pinken we allebei een traan. Gewoon. Omdat het ontroerend is om de legendes zo dichtbij te hebben. Deze krasse knarren, man, de vreugde knalt er vanaf! Kritische recensenten horen er vast van alles aan en zullen ze wellicht neerzetten als fossielen die niet meer echt mee kunnen komen. Maar hé, welke 74-jarige stuitert er, met slechts een korte pauze, twee uur lang over een podium, 65.000 mensen vermakend met wereldklassiekers? Adembenemend is het. En dat ik er samen met mijn liefste grietje getuige van mag zijn maakt dat mijn hart ter plekke al bijna uit mijn lijf danst van geluk.

 

Zielstevreden en totaal versleten strompel ik naar huis. Om net bij het opstaan te moeten concluderen dat Mick absoluut in een betere conditie is dan ik, veel leniger ook… Ik ga even een dagje bijkomen.

  

Journalist Caroline Griep doet iedere dag weer een poging tot opgeruimd leven. Daar schrijft ze over. En over alles wat er verder bij komt kijken om haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder, vrouw van 50+ en herstellend borstkankerpatiënt op de rails te houden.

Fotografie portret: Dingena Mol, haar & make-up: Astrid Timmer