Eén ding wist ik zeker

 

 

Ik was het nooit van plan. Als kind van twaalf wist ik het al zeker. En ik vertelde het ook aan m’n moeder. Dan was ze maar vast op de hoogte. Op m’n twaalfde al. Dus het kan niet door de sixties of seventies zijn gekomen. Tenzij ik een trendsetter was. Wat er natuurlijk wel weer dik in zit.

 

Wat ik niet van plan was? Trouwen natuurlijk! Vond ik zo merkwaardig. Hoezo? Als je van elkaar houdt, ga je toch gewoon samen iets doen. Wonen, leven, wat dan ook. Maar om daar eerst een vreemde bij te betrekken? Een buitenstaander. Iemand die gewoon een baan heeft bij de gemeente. Hoezo?

 

Later op de middelbare school verdiepte ik me bij het vak rechten een beetje in het huwelijksrecht en toen werd m’n standpunt alleen nog maar extra bevestigd. De regels die ik daar las… Waren ze nou helemaal kierewiet? Is trouwens voor het grootste deel intussen allemaal wel aangepast. Maar goed ook.

 

Dus. Niet gedaan, dat trouwen. Nou ja… bíjna niet dan… Want uiteindelijk hebben we er na een jaar of 35 toch maar voor gekozen. We zagen te veel gedoe om ons heen. De ‘alleen-achterblijver’ die problemen kreeg met spullen en schoonfamilies en andere ingewikkelde zaken. Wil je elkaar toch ook weer niet aandoen.

 

Dus. Op een maandagochtend (want gratis) naar het gemeentehuis en klaar was ie. Dacht ik. Niet dus. Moet je ineens toch wat extra beslissingen nemen, waar je dus helemaal geen zin in had. Trouwboekje? En bijvoorbeeld je achternaam. Hoezo naam veranderen? Ik was al heel erg lang gewend aan m’n naam en het hoeft officieel ook van niemand anders. ‘Geen probleem hoor, is gewoon uw keuze mevrouw’. 

 

Nou, zo hier en daar moest ik dat toch even vastleggen, anders was ik zomaar ‘omgedoopt’ en had ik opeens een dubbele achternaam. Of is dat nou leuk? Zo’n dubbele achternaam?

 

 

Door Franska

Beeld: GettyImages Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.